Mezmur 106 | Kutsal Kitap Yeni Çeviri

Kutsal Kitap Yeni Çeviri

106. Mezmur

1 Övgüler sunun, RAB'be! RAB'be şükredin, çünkü O iyidir, Sevgisi sonsuzdur. (1 Ta 16:34) 2 RAB'bin büyük işlerini kim anlatabilir, Kim O'na yeterince övgü sunabilir? 3 Ne mutlu adalete uyanlara, Sürekli doğru olanı yapanlara! 4 Ya RAB, halkına lütfettiğinde anımsa beni, Onları kurtardığında ilgilen benimle. 5 Öyle ki, seçtiklerinin gönencini göreyim, Ulusunun sevincini, Kendi halkının kıvancını paylaşayım. 6 Atalarımız gibi biz de günah işledik, Suç işledik, kötülük ettik. 7 Atalarımız Mısır'dayken Yaptığın harikaları anlamadı, Çok kez gösterdiğin sevgiyi anımsamadı, Denizde, Kızıldeniz'de başkaldırdılar. 8 Buna karşın RAB gücünü göstermek için, Adı uğruna kurtardı onları. 9 Kızıldeniz'i azarladı, kurudu deniz, Yürüdüler enginde O'nun öncülüğünde, Çölde yürür gibi. 10 Kendilerinden nefret edenlerin elinden aldı onları, Düşmanlarının pençesinden kurtardı. 11 Sular yuttu hasımlarını, Hiçbiri kurtulmadı. 12 O zaman atalarımız O'nun sözlerine inandılar, Ezgiler söyleyerek O'nu övdüler. 13 Ne var ki, RAB'bin yaptıklarını çabucak unuttular, Öğüt vermesini beklemediler. 14 Özlemle kıvrandılar çölde, Tanrı'yı denediler ıssız yerlerde. 15 Tanrı onlara istediklerini verdi, Ama üzerlerine yıpratıcı bir hastalık gönderdi. 16 Onlar ordugahlarında Musa'yı, RAB'bin kutsal kulu Harun'u kıskanınca, 17 Yer yarıldı ve Datan'ı yuttu, Aviram'la yandaşlarının üzerine kapandı. 18 Ateş kavurdu onları izleyenleri, Alev yaktı kötüleri. 19 Bir buzağı heykeli yaptılar Horev'de, Dökme bir puta tapındılar. 20 Tanrı'nın yüceliğini, Ot yiyen öküz putuna değiştirdiler. 21 Unuttular kendilerini kurtaran Tanrı'yı, Mısır'da yaptığı büyük işleri, 22 Ham ülkesinde yarattığı harikaları, Kızıldeniz kıyısında yaptığı müthiş işleri. 23 Bu yüzden onları yok edeceğini söyledi Tanrı, Ama seçkin kulu Musa O'nun önündeki gedikte durarak, Yok edici öfkesinden vazgeçirdi O'nu. 24 Ardından hor gördüler güzelim ülkeyi, Tanrı'nın verdiği söze inanmadılar. 25 Çadırlarında söylendiler, Dinlemediler RAB'bin sesini. 26-27 Bu yüzden RAB elini kaldırdı Ve çölde onları yere sereceğine, Soylarını ulusların arasına saçacağına, Onları öteki ülkelere dağıtacağına ant içti. 28 Sonra Baal-Peor'a bel bağladılar, Ölülere sunulan kurbanları yediler. 29 Öfkelendirdiler RAB'bi yaptıklarıyla, Salgın hastalık çıktı aralarında. 30 Ama Pinehas kalkıp araya girdi, Felaketi önledi. 31 Bu doğruluk sayıldı ona, Kuşaklar boyu, sonsuza dek sürecek bu. 32 Yine RAB'bi öfkelendirdiler Meriva suları yanında, Musa'nın başına dert açıldı onlar yüzünden; 33 Çünkü onu sinirlendirdiler, O da düşünmeden konuştu. 34 RAB'bin onlara buyurduğu gibi Yok etmediler halkları, 35 Tersine öteki uluslara karıştılar, Onların törelerini öğrendiler. 36 Putlarına taptılar, Bu da onlara tuzak oldu. 37 Oğullarını, kızlarını Cinlere kurban ettiler. 38 Kenan putlarına kurban olsun diye Oğullarının, kızlarının kanını, Suçsuzların kanını döktüler; Ülke onların kanıyla kirlendi. 39 Böylece yaptıklarıyla kirli sayıldılar, Vefasız duruma düştüler töreleriyle. 40 RAB'bin öfkesi parladı halkına karşı, Tiksindi kendi halkından. 41 Onları ulusların eline teslim etti. Onlardan nefret edenler onlara egemen oldu. 42 Düşmanları onları ezdi, Boyun eğdirdi hepsine. 43 RAB onları birçok kez kurtardı, Ama akılları fikirleri başkaldırmaktaydı Ve alçaltıldılar suçları yüzünden. 44 RAB yine de ilgilendi sıkıntılarıyla Yakarışlarını duyunca. 45 Antlaşmasını anımsadı onlar uğruna, Eşsiz sevgisinden ötürü vazgeçti yapacaklarından. 46 Merhamet koydu onları tutsak alanların yüreğine. 47 Kurtar bizi, ey Tanrımız RAB, Topla bizi ulusların arasından. Kutsal adına şükredelim, Yüceliğinle övünelim. 48 Öncesizlikten sonsuza dek, İsrail'in Tanrısı RAB'be övgüler olsun! Bütün halk, ‹‹Amin!›› desin. RAB'be övgüler olsun!

New International Version

1 Praise the Lord.^[1] Give thanks to the Lord, for he is good; his love endures for ever. 2 Who can proclaim the mighty acts of the Lord or fully declare his praise? 3 Blessed are those who act justly, who always do what is right. 4 Remember me, Lord, when you show favour to your people, come to my aid when you save them, 5 that I may enjoy the prosperity of your chosen ones, that I may share in the joy of your nation and join your inheritance in giving praise. 6 We have sinned, even as our ancestors did; we have done wrong and acted wickedly. 7 When our ancestors were in Egypt, they gave no thought to your miracles; they did not remember your many kindnesses, and they rebelled by the sea, the Red Sea.^[2] 8 Yet he saved them for his name’s sake, to make his mighty power known. 9 He rebuked the Red Sea, and it dried up; he led them through the depths as through a desert. 10 He saved them from the hand of the foe; from the hand of the enemy he redeemed them. 11 The waters covered their adversaries; not one of them survived. 12 Then they believed his promises and sang his praise. 13 But they soon forgot what he had done and did not wait for his plan to unfold. 14 In the desert they gave in to their craving; in the wilderness they put God to the test. 15 So he gave them what they asked for, but sent a wasting disease among them. 16 In the camp they grew envious of Moses and of Aaron, who was consecrated to the Lord. 17 The earth opened up and swallowed Dathan; it buried the company of Abiram. 18 Fire blazed among their followers; a flame consumed the wicked. 19 At Horeb they made a calf and worshipped an idol cast from metal. 20 They exchanged their glorious God for an image of a bull, which eats grass. 21 They forgot the God who saved them, who had done great things in Egypt, 22 miracles in the land of Ham and awesome deeds by the Red Sea. 23 So he said he would destroy them – had not Moses, his chosen one, stood in the breach before him to keep his wrath from destroying them. 24 Then they despised the pleasant land; they did not believe his promise. 25 They grumbled in their tents and did not obey the Lord. 26 So he swore to them with uplifted hand that he would make them fall in the wilderness, 27 make their descendants fall among the nations and scatter them throughout the lands. 28 They yoked themselves to the Baal of Peor and ate sacrifices offered to lifeless gods; 29 they aroused the Lord’s anger by their wicked deeds, and a plague broke out among them. 30 But Phinehas stood up and intervened, and the plague was checked. 31 This was credited to him as righteousness for endless generations to come. 32 By the waters of Meribah they angered the Lord, and trouble came to Moses because of them; 33 for they rebelled against the Spirit of God, and rash words came from Moses’ lips.^[3] 34 They did not destroy the peoples as the Lord had commanded them, 35 but they mingled with the nations and adopted their customs. 36 They worshipped their idols, which became a snare to them. 37 They sacrificed their sons and their daughters to false gods. 38 They shed innocent blood, the blood of their sons and daughters, whom they sacrificed to the idols of Canaan, and the land was desecrated by their blood. 39 They defiled themselves by what they did; by their deeds they prostituted themselves. 40 Therefore the Lord was angry with his people and abhorred his inheritance. 41 He gave them into the hands of the nations, and their foes ruled over them. 42 Their enemies oppressed them and subjected them to their power. 43 Many times he delivered them, but they were bent on rebellion and they wasted away in their sin. 44 Yet he took note of their distress when he heard their cry; 45 for their sake he remembered his covenant and out of his great love he relented. 46 He caused all who held them captive to show them mercy. 47 Save us, Lord our God, and gather us from the nations, that we may give thanks to your holy name and glory in your praise. 48 Praise be to the Lord, the God of Israel, from everlasting to everlasting. Let all the people say, ‘Amen!’ Praise the Lord.