Psalm 106 | New International Version

New International Version

1 Praise the Lord.^[1] Give thanks to the Lord, for he is good; his love endures for ever. 2 Who can proclaim the mighty acts of the Lord or fully declare his praise? 3 Blessed are those who act justly, who always do what is right. 4 Remember me, Lord, when you show favour to your people, come to my aid when you save them, 5 that I may enjoy the prosperity of your chosen ones, that I may share in the joy of your nation and join your inheritance in giving praise. 6 We have sinned, even as our ancestors did; we have done wrong and acted wickedly. 7 When our ancestors were in Egypt, they gave no thought to your miracles; they did not remember your many kindnesses, and they rebelled by the sea, the Red Sea.^[2] 8 Yet he saved them for his name’s sake, to make his mighty power known. 9 He rebuked the Red Sea, and it dried up; he led them through the depths as through a desert. 10 He saved them from the hand of the foe; from the hand of the enemy he redeemed them. 11 The waters covered their adversaries; not one of them survived. 12 Then they believed his promises and sang his praise. 13 But they soon forgot what he had done and did not wait for his plan to unfold. 14 In the desert they gave in to their craving; in the wilderness they put God to the test. 15 So he gave them what they asked for, but sent a wasting disease among them. 16 In the camp they grew envious of Moses and of Aaron, who was consecrated to the Lord. 17 The earth opened up and swallowed Dathan; it buried the company of Abiram. 18 Fire blazed among their followers; a flame consumed the wicked. 19 At Horeb they made a calf and worshipped an idol cast from metal. 20 They exchanged their glorious God for an image of a bull, which eats grass. 21 They forgot the God who saved them, who had done great things in Egypt, 22 miracles in the land of Ham and awesome deeds by the Red Sea. 23 So he said he would destroy them – had not Moses, his chosen one, stood in the breach before him to keep his wrath from destroying them. 24 Then they despised the pleasant land; they did not believe his promise. 25 They grumbled in their tents and did not obey the Lord. 26 So he swore to them with uplifted hand that he would make them fall in the wilderness, 27 make their descendants fall among the nations and scatter them throughout the lands. 28 They yoked themselves to the Baal of Peor and ate sacrifices offered to lifeless gods; 29 they aroused the Lord’s anger by their wicked deeds, and a plague broke out among them. 30 But Phinehas stood up and intervened, and the plague was checked. 31 This was credited to him as righteousness for endless generations to come. 32 By the waters of Meribah they angered the Lord, and trouble came to Moses because of them; 33 for they rebelled against the Spirit of God, and rash words came from Moses’ lips.^[3] 34 They did not destroy the peoples as the Lord had commanded them, 35 but they mingled with the nations and adopted their customs. 36 They worshipped their idols, which became a snare to them. 37 They sacrificed their sons and their daughters to false gods. 38 They shed innocent blood, the blood of their sons and daughters, whom they sacrificed to the idols of Canaan, and the land was desecrated by their blood. 39 They defiled themselves by what they did; by their deeds they prostituted themselves. 40 Therefore the Lord was angry with his people and abhorred his inheritance. 41 He gave them into the hands of the nations, and their foes ruled over them. 42 Their enemies oppressed them and subjected them to their power. 43 Many times he delivered them, but they were bent on rebellion and they wasted away in their sin. 44 Yet he took note of their distress when he heard their cry; 45 for their sake he remembered his covenant and out of his great love he relented. 46 He caused all who held them captive to show them mercy. 47 Save us, Lord our God, and gather us from the nations, that we may give thanks to your holy name and glory in your praise. 48 Praise be to the Lord, the God of Israel, from everlasting to everlasting. Let all the people say, ‘Amen!’ Praise the Lord.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

مهربانی خداوند نسبت به قومش

1 خداوند را حمد و سپاس گوييد، زيرا كه او مهربان است و رحمتش جاودانی! 2 كيست كه بتواند تمام كارهای بزرگی را كه خداوند انجام داده است بيان كند و شكر و سپاس او را آنچنان كه بايد و شايد، بجا آورد؟ 3 خوشا به حال آنانی كه با انصاف و درستكار هستند. 4-5 ای خداوند، هنگامی كه بر قوم خود رحمت میفرمايی و آنها را نجات میدهی مرا نيز به ياد آور و نجات بده تا سعادت برگزيدگان تو را ببينم و با قوم تو شادی كنم و در فخر آنها شريک باشم. 6 ما نيز مانند اجداد خود گناه كردهايم؛ شرور و بدكار بودهايم. 7 اجدادمان معجزات تو را در مصر درک ننمودند. آنها محبت و رحمت تو را فراموش كردند و در كنار دريای سرخ از اطاعت تو سر باز زدند. 8 ليكن تو، همانگونه كه وعده فرموده بودی، آنها را نجات دادی و بدين وسيله قدرت خود را آشكار ساختی. 9 دريای سرخ را امر فرمودی و خشک گرديد و بنیاسرائيل را هدايت كردی تا از ميان دريا كه همچون بيابان، خشک شده بود گذر كنند. 10 آنها را از دست دشمنانشان رهانيدی و آزاد ساختی. 11 همه دشمنان آنها در دريا غرق شدند و حتی يكی از آنها نيز زنده نماند. 12 آنگاه قوم خداوند، به او ايمان آوردند و او را با سرود ستايش كردند. 13 ولی طولی نكشيد كه معجزاتش را فراموش كردند و بدون مشورت با او به راه خود ادامه دادند. 14 آنها با خواستههای نفسانی خود، خدا را در صحرا امتحان كردند. 15 خدا هم آنچه را كه خواستند به ايشان داد، ولی آنها را به بيماری سختی مبتلا ساخت. 16 بنیاسرائيل در صحرا به موسی و هارون، پيشوايان برگزيده خداوند، حسد بردند. 17 آنگاه زمين دهان گشود و«داتان» و«ابيرام» را با خاندانشان فرو برد، 18 و آتش از آسمان بر طرفداران ايشان افروخته شد و آن مردم شرور را سوزانيد. 19 بنیاسرائيل در دامنه كوه سينا بُتی گوساله شكل از طلا ساختند و آن را پرستش كردند. 20 آنها به جای عبادت خدای پرجلال، مجسمه گاو را پرستش نمودند. 21-22 به اين ترتيب، خدای نجات دهنده خود را خوار شمردند و كارهای شگفتانگيز او را در مصر و دريای سرخ فراموش كردند. 23 آنگاه خداوند خواست ايشان را هلاک كند، ولی خادم برگزيده او موسی به شفاعت برخاست و التماس نمود كه از نابود كردن آنها بگذرد. 24 بنیاسرائيل نمیخواستند وارد سرزمين موعود شوند، چون به وعده خدا كه گفته بود آن زمين را به ايشان میدهد، ايمان نداشتند. 25 آنها در خيمههای خود پيوسته غرغر میكردند و به دستورات خداوند گوش نمیدادند. 26 از اين رو، خداوند خواست ايشان را در صحرا نابود كند، 27 و فرزندانشان را در سرزمينهای بيگانه پراكنده و آواره سازد. 28 بنیاسرائيل در«فغور» به پرستش بت بعل پرداختند و از گوشت قربانیهایی كه به بتهای بیجان تقديم میشد، خوردند. 29 با اين رفتار خود، خشم خداوند را برانگيختند كه به سبب آن بيماری وبا دامنگير آنها شد. 30 آنگاه«فينحاس» برخاسته، افراد مقصر را مجازات نمود و وبا قطع گرديد. 31 اين كار نيک فينحاس در نزد خدا هرگز فراموش نخواهد شد و تمام نسلها او را به نيكی ياد خواهند كرد. 32 بنیاسرائيل در كنار چشمهٔ «مريبه»، خداوند را خشمگين ساختند، چنانكه حتی موسی به خاطر آنها از ورود به سرزمين كنعان محروم شد. 33 زيرا چنان موسی را به ستوه آوردند كه او غضبناک شده، سخن ناشايست به زبان راند. 34 آنها، قومهايی را كه خداوند گفته بود از بين ببرند، نكشتند، 35 بلكه با آنها وصلت نمودند و از كارهای بد ايشان پيروی كردند. 36 بتهای آنها را پرستش نمودند و با اين كار، خود را محكوم به مرگ كردند. 37 اسرائيلیها، پسران و دختران خود را برای بتها قربانی كردند. 38 خون فرزندان بیگناه خود را برای بتهای كنعان ريختند و زمين موعود را با خون آنها ناپاک ساختند. 39 با اين كارها، خود را آلوده كردند و به خدا خيانت ورزيدند. 40 بنابراين، خشم خداوند بر بنیاسرائيل افروخته شد و او از آنها بيزار گرديد. 41 آنها را به دست قومهایی كه از ايشان نفرت داشتند، سپرد تا بر آنها حكمرانی كنند. 42 دشمنانشان بر آنها ظلم كردند و ايشان را خوار و ذليل ساختند. 43 خداوند بارها بنیاسرائيل را از دست دشمنانشان نجات بخشيد، ولی آنها هر بار بر ضد او شوريدند و در گناهان خود بيشتر غرق شدند. 44 با وجود اين، هنگامی كه فرياد برآوردند، خداوند به داد ايشان رسيد و به درماندگی آنها توجه نمود. 45 او وعدهای را كه به ايشان داده بود، به ياد آورد و به سبب رحمت فراوانش، آنها را مجازات نكرد. 46 او دل اسيركنندگان آنها را به رقت آورد تا به آنها رحم كنند. 47 ای خداوند، ما را نجات ده. ما را از ميان قومها، به سرزمين خودمان برگردان تا نام مقدس تو را حمد گویيم و با شادی تو را ستايش كنيم. 48 خداوند، خدای اسرائيل، از حال تا ابد متبارک باد. همه مردم اسرائيل بگويند: «آمين! خدا را سپاس باد!»