Psalm 105 | New International Version

New International Version

1 Give praise to the Lord, proclaim his name; make known among the nations what he has done. 2 Sing to him, sing praise to him; tell of all his wonderful acts. 3 Glory in his holy name; let the hearts of those who seek the Lord rejoice. 4 Look to the Lord and his strength; seek his face always. 5 Remember the wonders he has done, his miracles, and the judgments he pronounced, 6 you his servants, the descendants of Abraham, his chosen ones, the children of Jacob. 7 He is the Lord our God; his judgments are in all the earth. 8 He remembers his covenant for ever, the promise he made, for a thousand generations, 9 the covenant he made with Abraham, the oath he swore to Isaac. 10 He confirmed it to Jacob as a decree, to Israel as an everlasting covenant: 11 ‘To you I will give the land of Canaan as the portion you will inherit.’ 12 When they were but few in number, few indeed, and strangers in it, 13 they wandered from nation to nation, from one kingdom to another. 14 He allowed no-one to oppress them; for their sake he rebuked kings: 15 ‘Do not touch my anointed ones; do my prophets no harm.’ 16 He called down famine on the land and destroyed all their supplies of food; 17 and he sent a man before them – Joseph, sold as a slave. 18 They bruised his feet with shackles, his neck was put in irons, 19 till what he foretold came to pass, till the word of the Lord proved him true. 20 The king sent and released him, the ruler of peoples set him free. 21 He made him master of his household, ruler over all he possessed, 22 to instruct his princes as he pleased and teach his elders wisdom. 23 Then Israel entered Egypt; Jacob resided as a foreigner in the land of Ham. 24 The Lord made his people very fruitful; he made them too numerous for their foes, 25 whose hearts he turned to hate his people, to conspire against his servants. 26 He sent Moses his servant, and Aaron, whom he had chosen. 27 They performed his signs among them, his wonders in the land of Ham. 28 He sent darkness and made the land dark – for had they not rebelled against his words? 29 He turned their waters into blood, causing their fish to die. 30 Their land teemed with frogs, which went up into the bedrooms of their rulers. 31 He spoke, and there came swarms of flies, and gnats throughout their country. 32 He turned their rain into hail, with lightning throughout their land; 33 he struck down their vines and fig-trees and shattered the trees of their country. 34 He spoke, and the locusts came, grasshoppers without number; 35 they ate up every green thing in their land, ate up the produce of their soil. 36 Then he struck down all the firstborn in their land, the firstfruits of all their manhood. 37 He brought out Israel, laden with silver and gold, and from among their tribes no-one faltered. 38 Egypt was glad when they left, because dread of Israel had fallen on them. 39 He spread out a cloud as a covering, and a fire to give light at night. 40 They asked, and he brought them quail; he fed them well with the bread of heaven. 41 He opened the rock, and water gushed out; it flowed like a river in the desert. 42 For he remembered his holy promise given to his servant Abraham. 43 He brought out his people with rejoicing, his chosen ones with shouts of joy; 44 he gave them the lands of the nations, and they fell heir to what others had toiled for – 45 that they might keep his precepts and observe his laws. Praise the Lord.^[1]

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

خداوند و قوم او

1 خداوند را به سبب كارهای شگفتانگيزش سپاس گوييد. كارهای او را برای ساير قومها تعريف كنيد. 2 او را بستاييد و دربارهٔ كارهای شگفتانگيزش تفكر نماييد. 3 ای طالبان خداوند به او افتخار كنيد. دل شما هميشه شاد باشد. 4 از او كمک بخواهيد و پيوسته او را طلب كنيد. 5-6 ای فرزندان ابراهيم و يعقوب، ای بندگان برگزيدهٔ خداوند، كارهای شگفتانگيز و داوريهای او را به ياد آوريد! 7 «يهوه» خدای ما است و سراسر جهان را داوری میكند. 8-9 او تا ابد به عهدی كه با ابراهيم بسته و سوگندی كه برای اسحاق خورده است، اگرچه هزار پشت هم بگذرد، وفادار خواهد ماند. 10-11 اين است عهد جاودانی او با اسرائيل كه فرمود: «سرزمين كنعان را به شما خواهم بخشيد تا ميراث شما شود.» 12 خداوند اين وعده را هنگامی به اسرائيل داد كه هنوز قومی كوچک بودند و در كنعان در غربت به سر میبردند، 13 در ميان قبايل سرگردان بودند و از يک ديار به دياری ديگر میرفتند. 14-15 اما خداوند نگذاشت كسی بر آنها ظلم كند. او حتی پادشاهان را به خاطر آنها هشدار داده، گفت: «بر برگزيدگان من دست دراز نكنيد و به انبيای من آزار نرسانيد.» 16 خداوند در كنعان خشكسالی پديد آورد و قحطی تمام سرزمين آنجا را فرا گرفت. 17 او پيش از آن يوسف را به مصر فرستاده بود. برادران يوسف او را همچون برده فروخته بودند. 18 پاهای يوسف را به زنجير بستند و گردن او را در حلقهٔ آهنی گذاشتند. 19 او در زندان ماند تا زمانی كه پيشگويیاش به وقوع پيوست. در زندان خداوند صبر و بردباری او را آزمود. 20 آنگاه، فرعون دستور داد تا يوسف را از زندان بيرون آورده، آزاد سازند. 21 سپس او را ناظر خانهٔ خود و حاكم سرزمين مصر نمود 22 تا بر بزرگان مملكت فرمان راند و مشايخ را حكمت آموزد. 23 آنگاه يعقوب و فرزندانش به مصر رفتند و در آن سرزمين ساكن شدند. 24 خداوند قوم خود را در آنجا بزرگ ساخت و آنها را از دشمنانشان قویتر كرد. 25 اما از طرف ديگر، خداوند كاری كرد كه مصریها بر قوم او ظلم كنند و ايشان را بردهٔ خود سازند. 26 سپس بندگان خود موسی و هارون را كه برگزيده بود، نزد بنیاسرائيل فرستاد. 27 موسی و هارون، كارهای شگفتانگيز و معجزات خدا را در مصر به ظهور آوردند. 28 خدا سرزمين مصر را با تاريكی پوشانيد اما مصريان فرمان خدا را مبنی بر آزاد سازی قوم اسرائيل اطاعت نكردند. 29 او آبهای ايشان را به خون مبدل ساخت و همهٔ ماهيانشان را كشت. 30 زمين آنها و حتی قصر فرعون پر از قورباغه شد. 31 به امر خداوند انبوه پشه و مگس در سراسر مصر پديد آمد. 32 به جای باران، تگرگ مرگبار و رعد و برق بر زمين مصر فرستاد 33 و باغهای انگور و تمام درختان انجير مصریها را از بين برد. 34-35 خداوند امر فرمود و ملخهای بیشماری پديد آمدند و تمام گياهان و محصولات مصر را خوردند. 36 او همهٔ پسران ارشد مصریها را كشت. 37 سرانجام بنیاسرائيل را در حالی که طلا و نقره فراوانی با خود برداشته بودند، صحيح و سالم از مصر بيرون آورد. 38 مصريان از رفتن آنها شاد شدند، زيرا از ايشان ترسيده بودند. 39 خداوند در روز بر فراز قوم اسرائيل ابر میگسترانيد تا آنها را از حرارت آفتاب محفوظ نگاه دارد و در شب، آتش به ايشان میبخشيد تا به آنها روشنايی دهد. 40 آنها گوشت خواستند و خداوند برای ايشان بلدرچين^[1] فرستاد و آنها را با نان آسمانی سير كرد. 41 او صخره را شكافت و از آن آب جاری شد و در صحرای خشک و سوزان مثل رودخانه روان گرديد. 42 زيرا خداوند اين وعدهٔ مقدس را به بندهٔ خويش ابراهيم داده بود كه نسل او را بركت دهد. 43 پس او قوم برگزيدهٔ خود را در حالی که با شادی سرود میخواندند از مصر بيرون آورد، 44 و سرزمين قومهای ديگر را با تمام محصولاتشان به آنها بخشيد 45 تا در آن سرزمين نسبت به وی وفادار مانده، از دستوراتش اطاعت نمايند. خداوند را سپاس باد!