Psalm 104 | New International Version

New International Version

1 Praise the Lord, my soul. Lord my God, you are very great; you are clothed with splendour and majesty. 2 The Lord wraps himself in light as with a garment; he stretches out the heavens like a tent 3 and lays the beams of his upper chambers on their waters. He makes the clouds his chariot and rides on the wings of the wind. 4 He makes winds his messengers,^[1] flames of fire his servants. 5 He set the earth on its foundations; it can never be moved. 6 You covered it with the watery depths as with a garment; the waters stood above the mountains. 7 But at your rebuke the waters fled, at the sound of your thunder they took to flight; 8 they flowed over the mountains, they went down into the valleys, to the place you assigned for them. 9 You set a boundary they cannot cross; never again will they cover the earth. 10 He makes springs pour water into the ravines; it flows between the mountains. 11 They give water to all the beasts of the field; the wild donkeys quench their thirst. 12 The birds of the sky nest by the waters; they sing among the branches. 13 He waters the mountains from his upper chambers; the land is satisfied by the fruit of his work. 14 He makes grass grow for the cattle, and plants for people to cultivate – bringing forth food from the earth: 15 wine that gladdens human hearts, oil to make their faces shine, and bread that sustains their hearts. 16 The trees of the Lord are well watered, the cedars of Lebanon that he planted. 17 There the birds make their nests; the stork has its home in the junipers. 18 The high mountains belong to the wild goats; the crags are a refuge for the hyrax. 19 He made the moon to mark the seasons, and the sun knows when to go down. 20 You bring darkness, it becomes night, and all the beasts of the forest prowl. 21 The lions roar for their prey and seek their food from God. 22 The sun rises, and they steal away; they return and lie down in their dens. 23 Then people go out to their work, to their labour until evening. 24 How many are your works, Lord! In wisdom you made them all; the earth is full of your creatures. 25 There is the sea, vast and spacious, teeming with creatures beyond number – living things both large and small. 26 There the ships go to and fro, and Leviathan, which you formed to frolic there. 27 All creatures look to you to give them their food at the proper time. 28 When you give it to them, they gather it up; when you open your hand, they are satisfied with good things. 29 When you hide your face, they are terrified; when you take away their breath, they die and return to the dust. 30 When you send your Spirit, they are created, and you renew the face of the ground. 31 May the glory of the Lord endure for ever; may the Lord rejoice in his works – 32 he who looks at the earth, and it trembles, who touches the mountains, and they smoke. 33 I will sing to the Lord all my life; I will sing praise to my God as long as I live. 34 May my meditation be pleasing to him, as I rejoice in the Lord. 35 But may sinners vanish from the earth and the wicked be no more. Praise the Lord, my soul. Praise the Lord.^[2] (Ps 105:1)

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

در ستايش آفريدگار

1-2 ای جان من، خداوند را ستايش كن! ای خداوند، ای خدای من، تو چه پرشكوه هستی! تو خود را با عزت و جلال آراسته و خويشتن را با نور پوشانيدهای. آسمان را مثل خيمه گسترانيدهای 3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا كردهای. ابرها را عرابه خود نمودهای و بر بالهای باد میرانی. 4 بادها فرمانبران تو هستند و شعلههای آتش خدمتگزاران تو. 5 ای خداوند، تو زمين را بر اساسش استوار كردی تا هرگز از مسيرش منحرف نشود. 6 درياها همچون ردايی آن را در برگرفت و آب درياها کوهها را پوشاند. 7 اما آبها از هيبت صدای تو گريختند و پراكنده شدند. 8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازير شده، به مكانی كه برای آنها ساخته بودی، جاری شدند. 9 برای درياها حدی تعيين نمودهای تا از آنها نگذرند و زمين را دوباره نپوشانند. 10 در درهها، چشمهها بوجود آوردهای تا آب آنها در كوهپايهها جاری شود. 11 تمام حيوانات صحرا از اين چشمهها آب مینوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف میسازند. 12 پرندگان بر شاخههای درختان لانه میسازند و آواز میخوانند. 13 از آسمان بر کوهها باران میبارانی و زمين از نعمتهای گوناگون تو پر میشود. 14-15 نباتات را برای خوراک حيوانات، و درختان ميوهدار و سبزيجات و غلات را برای استفاده انسان، از زمين میرويانی تا انسان بتواند شراب و روغن و نان برای خود تهيه كند و شاد و نيرومند باشد. 16 درختان سرو لبنان كه تو ای خداوند، آنها را كاشتهای سبز و خرمند. 17 مرغان هوا در درختان سرو لانه میسازند و لکلکها بر شاخههای درختان صنوبر. 18 کوههای بلند، چراگاه بزهای كوهی است و صخرهها، پناهگاه خرگوشان. 19 ماه را برای تعيين ماههای سال آفريدی و آفتاب را برای تعيين روزها. 20 به فرمان تو شب میشود. در تاريكی شب همهٔ حيوانات وحشی از لانههای خود بيرون میآيند. 21 شيربچگان برای شكار غرش میكنند و روزی خود را از خدا میخواهند. 22 هنگامی كه آفتاب طلوع میكند، آنها به لانههای خود برمیگردند و میخوابند. 23 آنگاه انسانها برای كسب معاش، از خانه بيرون میروند و تا شامگاه كار میكنند. 24 خداوندا، كارهای دست تو چه بسيارند. همه آنها را از روی حكمت انجام دادهای. زمين از مخلوقات تو پر است. 25 در درياهای بزرگی كه آفريدهای جانوران بزرگ و كوچک به فراوانی يافت میشوند. 26 نهنگان در درياها بازی میكنند و كشتیها بر سطح آنها روانند. 27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزیشان را به آنها بدهی. 28 تو روزی آنها را میرسانی و آنها را سير میكنی. 29 هنگامی كه روی خود را از آنها برمیگردانی مضطرب میشوند؛ و وقتی جان آنها را میگيری، میميرند و به خاكی كه از آن ساخته شدهاند، برمیگردند. 30 اما زمانی كه به مخلوقات جان میبخشی، زنده میشوند و به زمين طراوت میبخشند. 31 شكوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفريده است خشنود میباشد. 32 خداوند به زمين نگاه میكند و زمين میلرزد؛ کوهها را لمس مینمايد و دود از آنها بلند میشود. 33 تا زندهام، خداوند را با سرود پرستش خواهم كرد و تا وجود دارم او را ستايش خواهم نمود. 34 باشد كه او از سرود من خشنود شود، زيرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است. 35 باشد كه همهٔ گناهكاران نابود شوند و بدكاران ديگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستايش كن! سپاس بر خداوند باد!