1خداوند میفرمايد: «اين است خدمتگزار من كه او را تقويت میكنم. اين است برگزيدهٔ من كه از او خشنودم. او را از روحم پر میسازم تا عدالت و انصاف را برای قومهای جهان به ارمغان آورد.2او آرام است و در كوچهها فرياد نخواهد كرد و كسی صدايش را نخواهد شنيد.3نی خرد شده را نخواهد شكست و شعلهٔ ضعيف را خاموش نخواهد كرد. او عدل و انصاف واقعی را به اجرا در خواهد آورد.4دلسرد و نوميد نخواهد شد و عدالت را بر زمين استوار خواهد ساخت. مردم سرزمينهای دور دست منتظرند تعاليم او را بشنوند.»5خداوند، خدايی كه آسمانها را آفريد و گسترانيد و زمين و هر چه را كه در آن است بوجود آورد و نفس و حيات به تمام مردم جهان میبخشد، به خدمتگزار خود چنين میگويد:6«من كه خداوند هستم تو را خواندهام و به تو قدرت دادهام تا عدالت را برقرار سازی. توسط تو با تمام قومهای جهان عهد میبندم و بوسيلهٔ تو به مردم دنيا نور میبخشم.7تو چشمان كوران را باز خواهی كرد و آنانی را كه در زندانهای تاريک اسيرند آزاد خواهی ساخت.8«من خداوند هستم و نام من همين است. جلال خود را به كسی نمیدهم و بتها را شريک ستايش خود نمیسازم.9آنچه تا به حال پيشگويی كردهام، انجام گرفته است. اينک پيشگويیهای جديدی میكنم و شما را از آينده خبر میدهم.»
سرود ستايش
10ای جزيرههای دور دست و ای كسانی كه در آنها زندگی میكنيد، در وصف خداوند سرودی تازه بخوانيد. ای درياها و ای همهٔ كسانی كه در آنها سفر میكنيد، او را پرستش نماييد.11صحرا و شهرهايش خدا را ستايش كنند. اهالی«قيدار» او را بپرستند. ساكنان«سالع» از قلهٔ كوهها فرياد شادی سر دهند!12كسانی كه در سرزمينهای دور دست زندگی میكنند جلال خداوند را بيان كنند و او را ستايش نمايند.13خداوند همچون جنگاوری توانا به ميدان جنگ خواهد آمد و فرياد برآورده، دشمنان خود را شكست خواهد داد.14مدت مديدی است كه او سكوت كرده و جلو خشم خود را گرفته است. اما ديگر ساكت نخواهد ماند، بلكه مانند زنی كه درد زايمان او را گرفته باشد، فرياد خواهد زد.15او كوهها و تپهها را با خاک يكسان خواهد كرد و تمام گياهان را از بين خواهد برد و همهٔ رودخانهها و نهرها را خشک خواهد كرد.16او قوم كورباطن خود را به راهی كه پيشتر آن را نديده بودند هدايت خواهد كرد. تاريكی را پيش روی ايشان روشن خواهد ساخت و راه آنها را صاف و هموار خواهد كرد.17آنگاه كسانی كه به بتها اعتماد میكنند و آنها را خدا مینامند مأيوس و رسوا خواهند شد.
اسرائيل، قومی كور و كر
18-20خداوند به قوم خود اسرائيل میگويد: «ای كران بشنويد، و ای كوران ببينيد. من شما را برگزيدهام تا رسولان مطيع من باشيد، اما شما به آنچه ديده و شنيدهايد توجه نمیكنيد. شما قومی كور و كر هستيد.»21خداوند قوانين عالی خود را به قوم خويش عطا فرمود تا ايشان آن را محترم بدارند و توسط آن عدالت او را به مردم جهان نشان دهند.22اما قوم او از عهدهٔ انجام اين كار برنمیآيند. زيرا آنها تاراج شدهاند و در سياهچال زندانی هستند. ايشان غارت شدهاند و كسی نيست به دادشان برسد.23آيا در ميان شما كسی هست كه به اين سخنان توجه كند و درس عبرت گيرد؟24چه كسی اجازه داد اسرائيل غارت و تاراج شود؟ آيا همان خداوندی نبود كه نسبت به او گناه كردند؟ بلی، آنها راههای او را دنبال نكردند و از قوانين او اطاعت ننمودند،25برای همين بود كه خداوند اينچنين بر قوم خود خشمگين شد و بلای جنگ را دامنگير ايشان ساخت. آتش خشم او سراسر قوم را فرا گرفت، اما ايشان باز درس عبرت نگرفتند.