Psalm 78 | New International Version

New International Version

A maskil of Asaph.

1 My people, hear my teaching; listen to the words of my mouth.^[1] 2 I will open my mouth with a parable; I will utter hidden things, things from of old – 3 things we have heard and known, things our ancestors have told us. 4 We will not hide them from their descendants; we will tell the next generation the praiseworthy deeds of the Lord, his power, and the wonders he has done. 5 He decreed statutes for Jacob and established the law in Israel, which he commanded our ancestors to teach their children, 6 so that the next generation would know them, even the children yet to be born, and they in turn would tell their children. 7 Then they would put their trust in God and would not forget his deeds but would keep his commands. 8 They would not be like their ancestors – a stubborn and rebellious generation, whose hearts were not loyal to God, whose spirits were not faithful to him. 9 The men of Ephraim, though armed with bows, turned back on the day of battle; 10 they did not keep God’s covenant and refused to live by his law. 11 They forgot what he had done, the wonders he had shown them. 12 He did miracles in the sight of their ancestors in the land of Egypt, in the region of Zoan. 13 He divided the sea and led them through; he made the water stand up like a wall. 14 He guided them with the cloud by day and with light from the fire all night. 15 He split the rocks in the wilderness and gave them water as abundant as the seas; 16 he brought streams out of a rocky crag and made water flow down like rivers. 17 But they continued to sin against him, rebelling in the wilderness against the Most High. 18 They wilfully put God to the test by demanding the food they craved. 19 They spoke against God; they said, ‘Can God really spread a table in the wilderness? 20 True, he struck the rock, and water gushed out, streams flowed abundantly, but can he also give us bread? Can he supply meat for his people?’ 21 When the Lord heard them, he was furious; his fire broke out against Jacob, and his wrath rose against Israel, 22 for they did not believe in God or trust in his deliverance. 23 Yet he gave a command to the skies above and opened the doors of the heavens; 24 he rained down manna for the people to eat, he gave them the grain of heaven. 25 Human beings ate the bread of angels; he sent them all the food they could eat. 26 He let loose the east wind from the heavens and by his power made the south wind blow. 27 He rained meat down on them like dust, birds like sand on the seashore. 28 He made them come down inside their camp, all around their tents. 29 They ate till they were gorged – he had given them what they craved. 30 But before they turned from what they craved, even while the food was still in their mouths, 31 God’s anger rose against them; he put to death the sturdiest among them, cutting down the young men of Israel. 32 In spite of all this, they kept on sinning; in spite of his wonders, they did not believe. 33 So he ended their days in futility and their years in terror. 34 Whenever God slew them, they would seek him; they eagerly turned to him again. 35 They remembered that God was their Rock, that God Most High was their Redeemer. 36 But then they would flatter him with their mouths, lying to him with their tongues; 37 their hearts were not loyal to him, they were not faithful to his covenant. 38 Yet he was merciful; he forgave their iniquities and did not destroy them. Time after time he restrained his anger and did not stir up his full wrath. 39 He remembered that they were but flesh, a passing breeze that does not return. 40 How often they rebelled against him in the wilderness and grieved him in the wasteland! 41 Again and again they put God to the test; they vexed the Holy One of Israel. 42 They did not remember his power – the day he redeemed them from the oppressor, 43 the day he displayed his signs in Egypt, his wonders in the region of Zoan. 44 He turned their river into blood; they could not drink from their streams. 45 He sent swarms of flies that devoured them, and frogs that devastated them. 46 He gave their crops to the grasshopper, their produce to the locust. 47 He destroyed their vines with hail and their sycamore-figs with sleet. 48 He gave over their cattle to the hail, their livestock to bolts of lightning. 49 He unleashed against them his hot anger, his wrath, indignation and hostility – a band of destroying angels. 50 He prepared a path for his anger; he did not spare them from death but gave them over to the plague. 51 He struck down all the firstborn of Egypt, the firstfruits of manhood in the tents of Ham. 52 But he brought his people out like a flock; he led them like sheep through the wilderness. 53 He guided them safely, so they were unafraid; but the sea engulfed their enemies. 54 And so he brought them to the border of his holy land, to the hill country his right hand had taken. 55 He drove out nations before them and allotted their lands to them as an inheritance; he settled the tribes of Israel in their homes. 56 But they put God to the test and rebelled against the Most High; they did not keep his statutes. 57 Like their ancestors they were disloyal and faithless, as unreliable as a faulty bow. 58 They angered him with their high places; they aroused his jealousy with their idols. 59 When God heard them, he was furious; he rejected Israel completely. 60 He abandoned the tabernacle of Shiloh, the tent he had set up among humans. 61 He sent the ark of his might into captivity, his splendour into the hands of the enemy. 62 He gave his people over to the sword; he was furious with his inheritance. 63 Fire consumed their young men, and their young women had no wedding songs; 64 their priests were put to the sword, and their widows could not weep. 65 Then the Lord awoke as from sleep, as a warrior wakes from the stupor of wine. 66 He beat back his enemies; he put them to everlasting shame. 67 Then he rejected the tents of Joseph, he did not choose the tribe of Ephraim; 68 but he chose the tribe of Judah, Mount Zion, which he loved. 69 He built his sanctuary like the heights, like the earth that he established for ever. 70 He chose David his servant and took him from the sheepfolds; 71 from tending the sheep he brought him to be the shepherd of his people Jacob, of Israel his inheritance. 72 And David shepherded them with integrity of heart; with skilful hands he led them.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

خداوند و قوم او

1 ای قوم من، به تعاليم من گوش دهيد و به آنچه میگويم توجه نماييد. 2 میخواهم با آوردن مثل به شرح مطالبی بپردازم كه از قديم همچنان پوشيده مانده است. 3 میخواهم آنچه را از نياكان خود شنيدهام تعريف كنم. 4 اينها را بايد تعريف كنيم و مخفی نسازيم تا فرزندان ما نيز بدانند كه خداوند با قدرت خود چه كارهای شگفتانگيز و تحسين برانگيز انجام داده است. 5 خدا احكام و دستورات خود را به قوم اسرائيل داد و به ايشان امر فرمود كه آنها را به فرزندانشان بياموزند 6 و فرزندان ايشان نيز به نوبهٔ خود آن احكام را به فرزندان خود تعليم دهند و به اين ترتيب هر نسلی با احكام و دستورات خدا آشنا گردند. 7 بنابراين آنها ياد میگيرند كه بر خدا توكل نمايند و كارهايی را كه او برای نياكانشان انجام داده است، فراموش نكنند و پيوسته مطيع دستوراتش باشند. 8 در نتيجه آنها مانند نياكان خود مردمی سركش و ياغی نخواهند شد كه ايمانی سست و ناپايدار داشتند و نسبت به خدا وفادار نبودند. 9 افراد قبيلهٔ افرايم كه به تير و كمان مجهز بودند و در تيراندازی مهارت خاص داشتند، هنگام جنگ پا به فرار نهادند. 10 آنان پيمان خود را كه با خدا بسته بودند، شكستند و نخواستند مطابق دستورات او زندگی كنند. 11-12 كارها و معجزات او را كه برای ايشان و نياكانشان در مصر انجام داده بود، فراموش كردند. 13 خدا دريای سرخ را شكافت و آبها را مانند ديوار بر پا نگه داشت تا ايشان از آن عبور كنند. 14 بنیاسرائيل را در روز بوسيلهٔ ستون ابر راهنمايی میكرد و در شب توسط روشنايی آتش! 15 در بيابان صخرهها را شكافت و برای آنها آب فراهم آورد. 16 بلی، از صخره چشمههای آب جاری ساخت! 17 ولی با وجود اين، ايشان بار ديگر نسبت به خدای متعال گناه ورزيدند و در صحرا از فرمان او سر پيچيدند. 18 آنها خدا را امتحان كردند و از او خوراک خواستند. 19 حتی بر ضد خدا حرف زدند و گفتند: «آيا خدا میتواند در اين بيابان برای ما خوراک تهيه كند؟ 20 درست است كه او از صخره آب بيرون آورد و بر زمين جاری ساخت، ولی آيا میتواند نان و گوشت را نيز برای قوم خود فراهم كند؟» 21 خداوند چون اين را شنيد غضبناک شد و آتش خشم او عليه اسرائيل شعلهور گردد. 22 آنها ايمان نداشتند كه خدا قادر است احتياج آنها را برآورد. 23 با وجود اين، خدا درهای آسمان را گشود 24 و نان آسمانی را برای ايشان بارانيد تا بخورند و سير شوند. 25 بلی، آنها خوراک فرشتگان را خوردند و تا آنجا كه میتوانستند بخورند خدا به ايشان عطا فرمود. 26 سپس با قدرت الهی خود، بادهای شرقی و جنوبی را فرستاد 27 تا پرندگان بیشماری همچون شنهای ساحل دريا برای قوم او بياورند. 28 پرندگان در اردوی اسرائيل، اطراف خيمهها فرود آمدند. 29 پس خوردند و سير شدند؛ آنچه را كه خواستند خدا به ايشان داد. 30-31 اما هنوز غذا در دهانشان بود كه غضب خدا بر ايشان افروخته شد و شجاعان و جوانان اسرائيل را كشت، زيرا از حرص خود دست نكشيدند. 32 با وجود اين همه معجزات، بنیاسرائيل باز نسبت به خدا گناه كردند و به كارهای شگفتانگيز او ايمان نياوردند. 33 بنابراين خدا نيز كاری كرد كه آنها روزهايشان را در بيابان تلف كنند و عمرشان را با ترس و لرز بگذرانند. 34 هنگامی كه خدا عدهای از آنان را كشت بقيه توبه كرده، به سوی او بازگشت نمودند 35 و به یاد آوردند كه خدای متعال پناهگاه و پشتيبان ايشان است. 36 اما توبهٔ آنها از صميم قلب نبود؛ آنها به خدا دروغ گفتند. 37 دل بنیاسرائيل از خدا دور بود و آنها نسبت به عهد او وفادار نماندند. 38 اما خدا باز بر آنها ترحم فرموده، گناه ايشان را بخشيد و آنها را از بين نبرد. بارها غضب خود را از بنیاسرائيل برگردانيد، 39 زيرا میدانست كه ايشان بشر فانی هستند و عمرشان دمی بيش نيست. 40 بنیاسرائيل در بيابان چندين مرتبه سر از فرمان خداوند پيچيدند و او را رنجاندند. 41 بارها خدای مقدس اسرائيل را امتحان كردند و به او بیحرمتی نمودند. 42 قدرت عظيم او را فراموش كردند و روزی را كه او ايشان را از دست دشمن رهانيده بود به یاد نياوردند. 43 بلاهايی را كه او در منطقهٔ صوعن بر مصریان نازل كرده بود، فراموش كردند. 44 در آن زمان خدا آبهای مصر را به خون تبديل نمود تا مصریان نتوانند از آن بنوشند. 45 انواع پشهها را به ميان مصریان فرستاد تا آنها را بگزند. خانههای آنها را پر از قورباغه كرد. 46 محصولات و مزارع ايشان را بوسيلهٔ كرم و ملخ از بين برد. 47 تاكستانها و درختان انجيرشان را با تگرگ درشت خراب كرد. 48 رمهها و گلههايشان را با رعد و برق و تگرگ تلف كرد. 49 او آتش خشم خود را همچون اجل معلق به جان ايشان فرستاد. 50 او غضب خود را از ايشان باز نداشت بلكه بلايی فرستاد و جان آنها را گرفت. 51 همهٔ پسران نخستزادهٔ مصری را كشت. 52 آنگاه بنیاسرائيل را از مصر بيرون آورد و آنها را همچون گلهٔ گوسفند به بيابان هدايت كرد. 53 ايشان را به راههای امن و بیخطر راهنمايی كرد تا نترسند؛ اما دشمنان آنها در دريای سرخ غرق شدند. 54 سرانجام خدا اجداد ما را به اين سرزمين مقدس آورد، يعنی همين كوهستانی كه با دست توانای خود آن را تسخير نمود. 55 ساكنان اين سرزمين را از برابر ايشان بيرون راند؛ سرزمين موعود را بين قبايل اسرائيل تقسيم نمود و به آنها اجازه داد كه در خانههای آنجا سكونت گزينند. 56 اما با اين همه، خدای متعال را امتحان كردند و از فرمان او سر پيچيدند و دستوراتش را اجرا نكردند. 57 مانند اجداد خود از خدا روی برتافتند و به او خيانت كردند و همچون كمانی كج غيرقابل اعتماد شدند. 58 بتكدهها ساختند و به پرستش بتها پرداختند و به اين وسيله خشم خداوند را برانگيختند. 59 وقتی او چنين بیوفايی از اسرائيل ديد، بسيار غضبناک گرديد و آنها را به کلی طرد كرد. 60 خيمهٔ عبادت را كه در شيلوه بر پا ساخته بود ترک كرد 61 و صندوق مقدس را كه مظهر قدرت و حضورش در بين اسرائيل بود، به دست دشمن سپرد. 62 بر قوم برگزيدهٔ خويش غضبناک گرديد و آنها را به دم شمشير دشمنان سپرد. 63 جوانانشان در آتش جنگ سوختند و دخترانشان لباس عروسی بر تن نكردند. 64 پيشوايان دينی آنها به دم شمشير جان سپردند و اجل به زنهايشان مجال نداد تا برای آنها سوگواری كنند. 65 سرانجام خداوند همچون كسی كه از خواب بيدار شود، و مانند شخص نيرومندی كه از باده سرخوش گردد، به ياری اسرائيل برخاست. 66 دشمنان قوم خود را شكست داده، آنها را برای هميشه رسوا ساخت. 67 او فرزندان يوسف و قبيلهٔ افرايم را طرد نمود 68 اما قبيلهٔ يهودا و كوه صهيون را كه از قبل دوست داشت، برگزيد. 69 در آنجا خانهٔ مقدس خود را مانند کوههای محكم و پابرجای دنيا، جاودانه بر پا نمود. 70 سپس خدمتگزار خود داوود را كه گوسفندان پدرش را میچرانيد، برگزيد. 71 او را از چوپانی گرفت و به پادشاهی اسرائيل نصب نمود. 72 داوود با صميم قلب از اسرائيل مراقبت نمود و با مهارت كامل ايشان را رهبری كرد.