Isaiah 63 | New International Version

New International Version

God’s day of vengeance and redemption

1 Who is this coming from Edom, from Bozrah, with his garments stained crimson? Who is this, robed in splendour, striding forward in the greatness of his strength? ‘It is I, proclaiming victory, mighty to save.’ 2 Why are your garments red, like those of one treading the winepress? 3 ‘I have trodden the winepress alone; from the nations no-one was with me. I trampled them in my anger and trod them down in my wrath; their blood spattered my garments, and I stained all my clothing. 4 It was for me the day of vengeance; the year for me to redeem had come. 5 I looked, but there was no-one to help, I was appalled that no-one gave support; so my own arm achieved salvation for me, and my own wrath sustained me. 6 I trampled the nations in my anger; in my wrath I made them drunk and poured their blood on the ground.’

Praise and prayer

7 I will tell of the kindnesses of the Lord, the deeds for which he is to be praised, according to all the Lord has done for us – yes, the many good things he has done for Israel, according to his compassion and many kindnesses. 8 He said, ‘Surely they are my people, children who will be true to me’; and so he became their Saviour. 9 In all their distress he too was distressed, and the angel of his presence saved them.^[1] In his love and mercy he redeemed them; he lifted them up and carried them all the days of old. 10 Yet they rebelled and grieved his Holy Spirit. So he turned and became their enemy and he himself fought against them. 11 Then his people recalled^[2] the days of old, the days of Moses and his people – where is he who brought them through the sea, with the shepherd of his flock? Where is he who set his Holy Spirit among them, 12 who sent his glorious arm of power to be at Moses’ right hand, who divided the waters before them, to gain for himself everlasting renown, 13 who led them through the depths? Like a horse in open country, they did not stumble; 14 like cattle that go down to the plain, they were given rest by the Spirit of the Lord. This is how you guided your people to make for yourself a glorious name. 15 Look down from heaven and see, from your lofty throne, holy and glorious. Where are your zeal and your might? Your tenderness and compassion are withheld from us. 16 But you are our Father, though Abraham does not know us or Israel acknowledge us; you, Lord, are our Father, our Redeemer from of old is your name. 17 Why, Lord, do you make us wander from your ways and harden our hearts so we do not revere you? Return for the sake of your servants, the tribes that are your inheritance. 18 For a little while your people possessed your holy place, but now our enemies have trampled down your sanctuary. 19 We are yours from of old; but you have not ruled over them, they have not been called^[3] by your name.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

پيروزی خداوند بر قومها

1 «اين كيست كه از بصرهٔ ادوم میآيد؟ اين كيست كه در لباسی باشكوه و سرخ رنگ، با قدرت و اقتدار گام بر زمين مینهد؟» «اين خداوند است. او قدرت نجات دارد و میآيد تا پيروزی خود را اعلان كند.» 2 «چرا لباس او اينچنين سرخ است؟ مگر او در چرخشت، انگور زير پای خود فشرده است؟» 3 خداوند پاسخ میدهد: «بلی، من به تنهايی انگور را در چرخشت، زير پا فشردم. كسی نبود به من كمک كند. در غضب خود، دشمنانم را مانند انگور زير پا له كردم. خون آنان بر لباسم پاشيد و تمام لباسم را آلوده كرد. 4 وقتش رسيده بود كه انتقام قوم خود را بگيرم و ايشان را از چنگ دشمنان نجات دهم. 5 نگاه كردم ببينم كسی به كمک من میآيد، اما با كمال تعجب ديدم كسی نبود. پس، خشم من مرا ياری كرد و من به تنهايی پيروز شدم. 6 با خشم خود قومها را زار و ناتوان كرده، آنها را پايمال نمودم و خونشان را به زمين ريختم.»

دعا و نيايش

7 از لطف و مهربانی خداوند سخن خواهم گفت و به سبب تمام كارهايی كه برای ما كرده است او را ستايش خواهم كرد. او با محبت و رحمت بیحد خويش قوم اسرائيل را مورد لطف خود قرار داد. 8 خداوند فرمود: «بنیاسرائيل قوم من هستند و به من خيانت نخواهند كرد.» او نجات دهندهٔ ايشان شد 9 و در همهٔ مشكلاتشان با ايشان بود. بلی، خود خداوند ايشان را نجات داد. او با محبت و دلسوزی آنان را رهانيد و سالهای سال از ايشان مراقبت كرد. 10 اما ايشان نافرمانی كرده، روح مقدس او را محزون ساختند. پس، او نيز دشمن ايشان شد و با آنان جنگيد. 11 آنگاه ايشان گذشته را به ياد آوردند كه چگونه موسی قوم خود را از مصر بيرون آورد. پس، فرياد برآورده گفتند: «كجاست آن كسی كه بنیاسرائيل را به رهبری موسی از ميان دريا عبور داد؟ كجاست آن خدايی كه روح مقدس خود را به ميان قومش فرستاد؟ 12 كجاست او كه وقتی موسی دست خود را بلند كرد، با قدرت عظيم خود دريا را در برابر قوم اسرائيل شكافت و با اين كار خود شهرت جاودانی پيدا كرد؟ 13 چه كسی ايشان را در اعماق دريا رهبری كرد؟» خدا بنیاسرائيل را رهبری كرد و آنان مانند اسبانی اصيل كه در بيابان میدوند، هرگز نلغزيدند. 14 آنان مانند گلهای بودند كه آرام در دره میچرد، زيرا روح خداوند به ايشان آرامش داده بود. بلی، او قوم خود را رهبری كرد، و نام او برای اين كار شهرت يافت. 15 ای خداوند از آسمان به ما نگاه كن و از جايگاه باشكوه و مقدست به ما نظر انداز. كجاست آن محبتی كه در حق ما نشان میدادی؟ كجاست قدرت و رحمت و دلسوزی تو؟ 16 تو پدر ما هستی! حتی اگر ابراهيم و يعقوب نيز ما را فراموش كنند، تو ای خداوند، از ازل تا ابد پدر و نجات دهندهٔ ما خواهی بود. 17 خداوندا، چرا دلهايمان را سخت كردهای؟ چرا گذاشتی از راههای تو منحرف شويم و تو را احترام نكنيم؟ به خاطر بندگانت بازگرد! به خاطر قومت بازگرد! 18 ما، قوم مقدس تو، مدت زمانی كوتاه مكان مقدس تو را در تصرف خود داشتيم، اما اينک دشمنان ما آن را ويران كردهاند. 19 ای خداوند، چرا با ما طوری رفتار میكنی كه گويا هرگز قوم تو نبودهايم و تو نيز هرگز رهبر ما نبودهای؟