Mezmur 78 | Kutsal Kitap Yeni Çeviri

Kutsal Kitap Yeni Çeviri

78. Mezmur

Asaf'ın Maskili

1 Dinle, ey halkım, öğrettiklerimi, Kulak ver ağzımdan çıkan sözlere. 2 Özdeyişlerle söze başlayacağım, Eski sırları anlatacağım, 3 Duyduğumuzu, bildiğimizi, Atalarımızın bize anlattığını. 4 Torunlarından bunları gizlemeyeceğiz; RAB'bin övgüye değer işlerini, Gücünü, yaptığı harikaları Gelecek kuşağa duyuracağız. 5 RAB Yakup soyuna koşullar bildirdi, İsrail'e yasa koydu. Bunları çocuklarına öğretsinler diye Atalarımıza buyruk verdi. 6 Öyle ki, gelecek kuşak, yeni doğacak çocuklar bilsinler, Onlar da kendi çocuklarına anlatsınlar, 7 Tanrı'ya güven duysunlar, Tanrı'nın yaptıklarını unutmasınlar, O'nun buyruklarını yerine getirsinler; 8 Ataları gibi inatçı, başkaldırıcı, Yüreği kararsız, Tanrı'ya sadakatsiz bir kuşak olmasınlar. 9 Oklarla, yaylarla kuşanmış Efrayimoğulları Savaş günü sırtlarını döndüler. 10 Tanrı'nın antlaşmasına uymadılar, O'nun yasasına göre yaşamayı reddettiler. 11 Unuttular O'nun işlerini, Kendilerine gösterdiği harikaları. 12 Mısır'da, Soan^[1] bölgesinde Tanrı harikalar yapmıştı atalarının önünde. 13 Denizi yarıp geçirmişti onları, Bir duvar gibi ayakta tutmuştu suları. 14 Gündüz bulutla, Gece ateş ışığıyla onlara yol göstermişti. 15 Çölde kayaları yarmış, Sanki dipsiz kaynaklardan Onlara kana kana su içirmişti. 16 Kayadan akarsular fışkırtmış, Suları ırmak gibi akıtmıştı. 17 Ama onlar çölde Yüceler Yücesi'ne başkaldırarak Günah işlemeye devam ettiler. 18 Canlarının çektiği yiyeceği isteyerek İçlerinde Tanrı'yı denediler. 19 ‹‹Tanrı çölde sofra kurabilir mi?›› diyerek, Tanrı'ya karşı konuştular. 20 ‹‹Bak, kayaya vurunca sular fışkırdı, Dereler taştı. Peki, ekmek de verebilir mi, Et sağlayabilir mi halkına?›› 21 RAB bunu duyunca çok öfkelendi, Yakup'a ateş püskürdü, Öfkesi tırmandı İsrail'e karşı; 22 Çünkü Tanrı'ya inanmıyorlardı, O'nun kurtarıcılığına güvenmiyorlardı. 23 Yine de RAB buyruk verdi bulutlara, Kapaklarını açtı göklerin; 24 Man yağdırdı onları beslemek için, Göksel tahıl verdi onlara. 25 Meleklerin^[2] ekmeğini yedi her biri, Doyasıya yiyecek gönderdi onlara. 26 Doğu rüzgarını estirdi göklerde, Gücüyle güney rüzgarına yol gösterdi. 27 Toz gibi et yağdırdı başlarına, Deniz kumu kadar kuş; 28 Ordugahlarının ortasına, Konakladıkları yerin çevresine düşürdü. 29 Yediler, tıka basa doydular, İsteklerini yerine getirdi Tanrı. 30 Ancak onlar isteklerine doymadan, Daha ağızları doluyken, 31 Tanrı'nın öfkesi parladı üzerlerine. En güçlülerini öldürdü, Yere serdi İsrail yiğitlerini. 32 Yine de günah işlemeye devam ettiler, O'nun harikalarına inanmadılar. 33 Bu yüzden Tanrı onların günlerini boşluk, Yıllarını dehşet içinde bitirdi. 34 Tanrı onları öldürdükçe O'na yönelmeye, İstekle O'nu yeniden aramaya başlıyorlardı. 35 Tanrı'nın kayaları olduğunu, Yüce Tanrı'nın kurtarıcıları olduğunu anımsıyorlardı. 36 Oysa ağızlarıyla O'na yaltaklanıyor, Dilleriyle yalan söylüyorlardı. 37 O'na yürekten bağlı değillerdi, Antlaşmasına sadık kalmadılar. 38 Yine de Tanrı sevecendi, Suçlarını bağışlıyor, onları yok etmiyordu; Çok kez öfkesini tuttu, Bütün gazabını göstermedi. 39 Onların yalnızca insan olduğunu anımsadı, Geçip giden, dönmeyen bir rüzgar gibi. 40 Çölde kaç kez O'na başkaldırdılar, Issız yerlerde O'nu gücendirdiler! 41 Defalarca denediler Tanrı'yı, İncittiler İsrail'in Kutsalı'nı. 42 Anımsamadılar O'nun güçlü elini, Kendilerini düşmandan kurtardığı günü, 43 Mısır'da gösterdiği belirtileri, Soan bölgesinde yaptığı şaşılası işleri. 44 Mısır'ın kanallarını kana çevirdi, Sularını içemediler. 45 Gönderdiği at sinekleri yedi halkı, Gönderdiği kurbağalar yok etti ülkeyi. 46 Ekinlerini tırtıllara, Emeklerinin ürününü çekirgelere verdi. 47 Asmalarını doluyla, Yabanıl incir ağaçlarını iri dolu taneleriyle yok etti. 48 Büyükbaş hayvanlarını kırgına, Küçükbaş hayvanlarını yıldırıma teslim etti. 49 Üzerlerine kızgın öfkesini, Gazap, hışım, bela Ve bir alay kötülük meleği gönderdi. 50 Yol verdi öfkesine, Canlarını ölümden esirgemedi, Onları salgın hastalığın pençesine düşürdü. 51 Mısır'da bütün ilk doğanları, Ham'ın çadırlarında bütün ilk çocukları vurdu. 52 Kendi halkını davar gibi götürdü, Çölde onları bir sürü gibi güttü. 53 Onlara güvenlik içinde yol gösterdi, korkmadılar; Düşmanlarınıysa deniz yuttu. 54 Böylece onları kendi kutsal topraklarının sınırına, Sağ elinin kazandığı dağlık bölgeye getirdi. 55 Önlerinden ulusları kovdu, Mülk olarak topraklarını İsrail oymakları arasında bölüştürdü. Halkını konutlarına yerleştirdi. 56 Ama onlar yüce Tanrı'yı denediler, O'na başkaldırdılar, Koşullarına uymadılar. 57 Döneklik edip ataları gibi ihanet ettiler, Güvenilmez bir yay gibi bozuk çıktılar. 58 Puta taptıkları yerlerle O'nu kızdırdılar, Putlarıyla O'nu kıskandırdılar. 59 Tanrı bunları duyunca çok öfkelendi, İsrail'i büsbütün reddetti. 60 İnsanlar arasında kurduğu çadırı, Şilo'daki konutunu terk etti. 61 Kudretini^[3] tutsaklığa, Görkemini^[4] düşman eline teslim etti. 62 Halkını kılıç önüne sürdü, Öfkesini kendi halkından çıkardı. 63 Gençlerini ateş yuttu, Kızlarına düğün türküsü söylenmez oldu. 64 Kâhinleri kılıç altında öldü, Dul kadınları ağlayamadı. 65 O zaman Rab uykudan uyanır gibi, Şarabın rehavetinden ayılan bir yiğit gibi oldu. 66 Düşmanlarını püskürttü, Onları sonsuz utanca boğdu. 67 Tanrı Yusuf soyunu reddetti, Efrayim oymağını seçmedi; 68 Ancak Yahuda oymağını, Sevdiği Siyon Dağı'nı seçti. 69 Tapınağını doruklar gibi, Sonsuzluk için kurduğu yeryüzü gibi yaptı. 70 Kulu Davut'u seçti, Onu koyun ağılından aldı. 71 Halkı Yakup'u, kendi halkı İsrail'i gütmek için, Onu yavru kuzuların ardından getirdi. 72 Böylece Davut onlara dürüstçe çobanlık etti, Becerikli elleriyle onlara yol gösterdi.

New International Version

A maskil of Asaph.

1 My people, hear my teaching; listen to the words of my mouth.^[1] 2 I will open my mouth with a parable; I will utter hidden things, things from of old – 3 things we have heard and known, things our ancestors have told us. 4 We will not hide them from their descendants; we will tell the next generation the praiseworthy deeds of the Lord, his power, and the wonders he has done. 5 He decreed statutes for Jacob and established the law in Israel, which he commanded our ancestors to teach their children, 6 so that the next generation would know them, even the children yet to be born, and they in turn would tell their children. 7 Then they would put their trust in God and would not forget his deeds but would keep his commands. 8 They would not be like their ancestors – a stubborn and rebellious generation, whose hearts were not loyal to God, whose spirits were not faithful to him. 9 The men of Ephraim, though armed with bows, turned back on the day of battle; 10 they did not keep God’s covenant and refused to live by his law. 11 They forgot what he had done, the wonders he had shown them. 12 He did miracles in the sight of their ancestors in the land of Egypt, in the region of Zoan. 13 He divided the sea and led them through; he made the water stand up like a wall. 14 He guided them with the cloud by day and with light from the fire all night. 15 He split the rocks in the wilderness and gave them water as abundant as the seas; 16 he brought streams out of a rocky crag and made water flow down like rivers. 17 But they continued to sin against him, rebelling in the wilderness against the Most High. 18 They wilfully put God to the test by demanding the food they craved. 19 They spoke against God; they said, ‘Can God really spread a table in the wilderness? 20 True, he struck the rock, and water gushed out, streams flowed abundantly, but can he also give us bread? Can he supply meat for his people?’ 21 When the Lord heard them, he was furious; his fire broke out against Jacob, and his wrath rose against Israel, 22 for they did not believe in God or trust in his deliverance. 23 Yet he gave a command to the skies above and opened the doors of the heavens; 24 he rained down manna for the people to eat, he gave them the grain of heaven. 25 Human beings ate the bread of angels; he sent them all the food they could eat. 26 He let loose the east wind from the heavens and by his power made the south wind blow. 27 He rained meat down on them like dust, birds like sand on the seashore. 28 He made them come down inside their camp, all around their tents. 29 They ate till they were gorged – he had given them what they craved. 30 But before they turned from what they craved, even while the food was still in their mouths, 31 God’s anger rose against them; he put to death the sturdiest among them, cutting down the young men of Israel. 32 In spite of all this, they kept on sinning; in spite of his wonders, they did not believe. 33 So he ended their days in futility and their years in terror. 34 Whenever God slew them, they would seek him; they eagerly turned to him again. 35 They remembered that God was their Rock, that God Most High was their Redeemer. 36 But then they would flatter him with their mouths, lying to him with their tongues; 37 their hearts were not loyal to him, they were not faithful to his covenant. 38 Yet he was merciful; he forgave their iniquities and did not destroy them. Time after time he restrained his anger and did not stir up his full wrath. 39 He remembered that they were but flesh, a passing breeze that does not return. 40 How often they rebelled against him in the wilderness and grieved him in the wasteland! 41 Again and again they put God to the test; they vexed the Holy One of Israel. 42 They did not remember his power – the day he redeemed them from the oppressor, 43 the day he displayed his signs in Egypt, his wonders in the region of Zoan. 44 He turned their river into blood; they could not drink from their streams. 45 He sent swarms of flies that devoured them, and frogs that devastated them. 46 He gave their crops to the grasshopper, their produce to the locust. 47 He destroyed their vines with hail and their sycamore-figs with sleet. 48 He gave over their cattle to the hail, their livestock to bolts of lightning. 49 He unleashed against them his hot anger, his wrath, indignation and hostility – a band of destroying angels. 50 He prepared a path for his anger; he did not spare them from death but gave them over to the plague. 51 He struck down all the firstborn of Egypt, the firstfruits of manhood in the tents of Ham. 52 But he brought his people out like a flock; he led them like sheep through the wilderness. 53 He guided them safely, so they were unafraid; but the sea engulfed their enemies. 54 And so he brought them to the border of his holy land, to the hill country his right hand had taken. 55 He drove out nations before them and allotted their lands to them as an inheritance; he settled the tribes of Israel in their homes. 56 But they put God to the test and rebelled against the Most High; they did not keep his statutes. 57 Like their ancestors they were disloyal and faithless, as unreliable as a faulty bow. 58 They angered him with their high places; they aroused his jealousy with their idols. 59 When God heard them, he was furious; he rejected Israel completely. 60 He abandoned the tabernacle of Shiloh, the tent he had set up among humans. 61 He sent the ark of his might into captivity, his splendour into the hands of the enemy. 62 He gave his people over to the sword; he was furious with his inheritance. 63 Fire consumed their young men, and their young women had no wedding songs; 64 their priests were put to the sword, and their widows could not weep. 65 Then the Lord awoke as from sleep, as a warrior wakes from the stupor of wine. 66 He beat back his enemies; he put them to everlasting shame. 67 Then he rejected the tents of Joseph, he did not choose the tribe of Ephraim; 68 but he chose the tribe of Judah, Mount Zion, which he loved. 69 He built his sanctuary like the heights, like the earth that he established for ever. 70 He chose David his servant and took him from the sheepfolds; 71 from tending the sheep he brought him to be the shepherd of his people Jacob, of Israel his inheritance. 72 And David shepherded them with integrity of heart; with skilful hands he led them.