1Yüksek sesle yakarıyorum RAB'be, Yüksek sesle RAB'be yalvarıyorum.2Önüne döküyorum yakınmalarımı, Önünde anlatıyorum sıkıntılarımı.3Bunalıma düştüğümde, Gideceğim yolu sen bilirsin. Tuzak kurdular yürüdüğüm yola.4Sağıma bak da gör, Kimse saymıyor beni, Sığınacak yerim kalmadı, Kimse aramıyor beni.5Sana haykırıyorum, ya RAB: ‹‹Sığınağım, Yaşadığımız bu dünyada nasibim sensin›› diyorum.6Haykırışıma kulak ver, Çünkü çok çaresizim; Kurtar beni ardıma düşenlerden, Çünkü benden güçlüler.7Çıkar beni zindandan, Adına şükredeyim. O zaman doğrular çevremi saracak, Bana iyilik ettiğin için.
Mezmur 142
New International Version
A maskil of David. When he was in the cave. A prayer.
1I cry aloud to the Lord; I lift up my voice to the Lord for mercy.[1]2I pour out before him my complaint; before him I tell my trouble.3When my spirit grows faint within me, it is you who watch over my way. In the path where I walk people have hidden a snare for me.4Look and see, there is no-one at my right hand; no-one is concerned for me. I have no refuge; no-one cares for my life.5I cry to you, Lord; I say, ‘You are my refuge, my portion in the land of the living.’6Listen to my cry, for I am in desperate need; rescue me from those who pursue me, for they are too strong for me.7Set me free from my prison, that I may praise your name. Then the righteous will gather about me because of your goodness to me.