Yaratılış 8 | Kutsal Kitap Yeni Çeviri

Kutsal Kitap Yeni Çeviri

Tufanın Sonu

1 Sonra Tanrı Nuh'u ve gemideki evcil ve yabanıl hayvanları anımsadı. Yeryüzünde bir rüzgar estirdi, sular alçalmaya başladı. 2 Enginlerin kaynakları, göklerin kapakları kapandı. Yağmur dindi. 3 Sular yeryüzünden çekilmeye başladı. Yüz elli gün geçtikten sonra sular azaldı. 4 Gemi yedinci ayın on yedinci günü Ararat dağlarına oturdu. 5 Sular onuncu aya kadar sürekli azaldı. Onuncu ayın birinde dağların doruğu göründü. 6 Kırk gün sonra Nuh yapmış olduğu geminin penceresini açtı. 7 Kuzgunu dışarı gönderdi. Kuzgun sular kuruyuncaya kadar dönmedi, uçup durdu. 8 Bunun üzerine Nuh suların yeryüzünden çekilip çekilmediğini anlamak için güvercini gönderdi. 9 Güvercin konacak bir yer bulamadı, çünkü her yer suyla kaplıydı. Gemiye, Nuh'un yanına döndü. Nuh uzanıp güvercini tuttu ve gemiye, yanına aldı. 10 Yedi gün daha bekledi, sonra güvercini yine dışarı saldı. 11 Güvercin gagasında yeni kopmuş bir zeytin yaprağıyla akşamleyin geri döndü. O zaman Nuh suların yeryüzünden çekilmiş olduğunu anladı. 12 Yedi gün daha bekledikten sonra güvercini yine gönderdi. Bu kez güvercin geri dönmedi. 13 Nuh altı yüz bir yaşındayken, birinci ayın birinde yeryüzündeki sular kurudu. Nuh geminin üstündeki kapağı kaldırınca toprağın kurumuş olduğunu gördü. 14 İkinci ayın yirmi yedinci günü toprak tümüyle kurumuştu. 15-16 Tanrı Nuh'a, ‹‹Karın, oğulların ve gelinlerinle birlikte gemiden çık›› dedi, 17 ‹‹Kendinle birlikte bütün canlıları, kuşları, hayvanları, sürüngenleri de çıkar. Üresinler, verimli olsunlar, yeryüzünde çoğalsınlar.›› 18 Nuh karısı, oğulları ve gelinleriyle birlikte gemiden çıktı. 19 Bütün hayvanlar, sürüngenler, kuşlar, yeryüzünde yaşayan her tür canlı da gemiyi terk etti. 20 Nuh RAB'be bir sunak yaptı. Orada bütün temiz sayılan hayvanlarla kuşlardan yakmalık sunular sundu. 21 Güzel kokudan hoşnut olan RAB içinden şöyle dedi: ‹‹İnsanlar yüzünden yeryüzünü bir daha lanetlemeyeceğim. Çünkü insan yüreğindeki eğilimler çocukluğundan beri kötüdür. Şimdi yaptığım gibi bütün canlıları bir daha yok etmeyeceğim. 22 ‹‹Dünya durdukça Ekin ekmek, biçmek, Sıcak, soğuk, Yaz, kış, Gece, gündüz hep var olacaktır.››

English Standard Version

The Flood Subsides

1 But God remembered Noah and all the beasts and all the livestock that were with him in the ark. And God made a wind blow over the earth, and the waters subsided. (Yar 19:29; Yar 30:22; Çık 2:24; Çık 14:21; 1 Sa 1:19)

Yar 19:29Yar 30:22Çık 2:24Çık 14:211 Sa 1:19

2 The fountains of the deep and the windows of the heavens were closed, the rain from the heavens was restrained, (Yar 7:11) 3 and the waters receded from the earth continually. At the end of 150 days the waters had abated, (Yar 7:24) 4 and in the seventh month, on the seventeenth day of the month, the ark came to rest on the mountains of Ararat. (2 Kr 19:37; Yşa 37:38; Yer 51:27) 5 And the waters continued to abate until the tenth month; in the tenth month, on the first day of the month, the tops of the mountains were seen. 6 At the end of forty days Noah opened the window of the ark that he had made 7 and sent forth a raven. It went to and fro until the waters were dried up from the earth. 8 Then he sent forth a dove from him, to see if the waters had subsided from the face of the ground. 9 But the dove found no place to set her foot, and she returned to him to the ark, for the waters were still on the face of the whole earth. So he put out his hand and took her and brought her into the ark with him. 10 He waited another seven days, and again he sent forth the dove out of the ark. 11 And the dove came back to him in the evening, and behold, in her mouth was a freshly plucked olive leaf. So Noah knew that the waters had subsided from the earth. 12 Then he waited another seven days and sent forth the dove, and she did not return to him anymore. 13 In the six hundred and first year, in the first month, the first day of the month, the waters were dried from off the earth. And Noah removed the covering of the ark and looked, and behold, the face of the ground was dry. 14 In the second month, on the twenty-seventh day of the month, the earth had dried out. 15 Then God said to Noah, 16 “Go out from the ark, you and your wife, and your sons and your sons’ wives with you. (Yar 7:13) 17 Bring out with you every living thing that is with you of all flesh—birds and animals and every creeping thing that creeps on the earth—that they may swarm on the earth, and be fruitful and multiply on the earth.” (Yar 1:22; Yar 1:28; Yar 9:1) 18 So Noah went out, and his sons and his wife and his sons’ wives with him. 19 Every beast, every creeping thing, and every bird, everything that moves on the earth, went out by families from the ark.

God’s Covenant with Noah

20 Then Noah built an altar to the Lord and took some of every clean animal and some of every clean bird and offered burnt offerings on the altar. 21 And when the Lord smelled the pleasing aroma, the Lord said in his heart, “I will never again curse^[1] the ground because of man, for the intention of man’s heart is evil from his youth. Neither will I ever again strike down every living creature as I have done. (Yar 3:17; Yar 6:5; Yar 6:17; Yar 9:11; Yar 9:15; Çık 29:18; Çık 29:25; Çık 29:41; Lev 1:9; Lev 1:13; Lev 1:17; Mez 58:3; Yşa 54:9; Hez 16:19; Hez 20:41; Mat 15:19; Rom 1:21; 2 Ko 2:15; Ef 5:2; Flp 4:18)

Yar 3:17Yar 6:5Yar 6:17Yar 9:11Yar 9:15Çık 29:18Çık 29:25Çık 29:41Lev 1:9Lev 1:13Lev 1:17Mez 58:3Yşa 54:9Hez 16:19Hez 20:41Mat 15:19Rom 1:212 Ko 2:15Ef 5:2Flp 4:18

22 While the earth remains, seedtime and harvest, cold and heat, summer and winter, day and night, shall not cease.” (Yer 5:24; Yer 33:20; Yer 33:25)