1.Samuel 20 | Kutsal Kitap Yeni Çeviri

Kutsal Kitap Yeni Çeviri

Yonatan'la Davut'un Dostluğu

1 Davut Rama'nın Nayot Mahallesi'nden kaçtıktan sonra Yonatan'a gitti. Ona, ‹‹Ne yaptım? Suçum ne?›› diye sordu, ‹‹Babana karşı ne günah işledim ki, beni öldürmek istiyor?›› 2 Yonatan, ‹‹Bu senden uzak olsun, ölmeyeceksin!›› diye yanıtladı, ‹‹Babam bana bildirmeden ister büyük, ister küçük olsun hiçbir iş yapmaz. Neden bunu benden gizlesin? Olmaz öyle şey!›› 3 Ancak Davut ant içerek, ‹‹Senin beni sevdiğini baban çok iyi biliyor›› diye yanıtladı, ‹‹ ‹Yonatan ne yapacağımı bilmemeli, yoksa üzülür› diye düşünmüştür. RAB'bin ve senin yaşamın hakkı için derim ki, ölüm ile aramda yalnız bir adım var.›› 4 Yonatan Davut'a, ‹‹Ne dilersen dile, senin için yaparım›› diye karşılık verdi. 5 Davut Yonatan'a, ‹‹Bak, yarın Yeni Ay Töreni›› dedi, ‹‹Kralla birlikte yemeğe oturmam gerekir. Ama izin ver, ertesi günün akşamına dek tarlada gizleneyim. 6 Eğer baban yokluğumu sezerse ona, ‹Davut aceleyle kendi kenti Beytlehem'e gitmek için benden ısrarla izin istedi; orada bütün ailenin yıllık kurban töreni var› dersin. 7 Baban, ‹İyi› derse, kulun güvenlikte demektir. Ama öfkelenirse, bil ki, bana kötülük yapmaya karar vermiştir. 8 Sana gelince, bana yardım et; çünkü RAB'bin önünde benimle antlaşma yaptın. Suçluysam, beni sen öldür! Neden beni babana teslim edesin?›› 9 Yonatan, ‹‹Olmaz öyle şey!›› diye yanıtladı, ‹‹Babamın sana kötülük yapmaya karar verdiğini bilsem, sana söylemez miydim?›› 10 Davut, ‹‹Baban sana sert bir karşılık verirse, kim bana bildirecek?›› diye sordu. 11 Yonatan, ‹‹Gel, tarlaya gidelim›› dedi. Böylece ikisi tarlaya gittiler. 12 Yonatan Davut'la konuşmasını sürdürdü: ‹‹İsrail'in Tanrısı RAB tanık olsun! Yarın ya da öbür gün bu saate kadar babamın ne düşündüğünü araştıracağım. Babamın sana karşı tutumu olumluysa, sana haber göndereceğim. 13 Ama babam seni öldürmeyi tasarlıyorsa, bunu sana bildirip güvenlik içinde gitmeni sağlamazsam, RAB bana aynısını, hatta daha kötüsünü yapsın! RAB önceden babamla olduğu gibi seninle de birlikte olsun! 14 Ama sen yaşamım boyunca RAB'bin iyiliğini bana göster ki ölmeyeyim. 15 RAB Davut'un bütün düşmanlarını yeryüzünden yok edeceği zaman bile, sen soyuma iyiliklerini sonsuza dek esirgeme.›› 16 Böylece Yonatan Davut soyuyla bir antlaşma yaptı ve, ‹‹RAB Davut'un düşmanlarını cezalandırsın›› dedi. 17 Davut'a beslediği sevgiden ötürü Yonatan ona bir daha ant içirtti. Çünkü onu canı kadar seviyordu. 18 Yonatan Davut'a, ‹‹Yarın Yeni Ay Töreni›› dedi, ‹‹Yerin boş kalacağından, yokluğun anlaşılacak. 19 Öbür gün, geçen sefer gizlendiğin yere çabucak git. Ezel Taşı'nın yanında bekle. 20 Ben hedefe atar gibi taşın bir yanına üç ok atacağım. 21 Sonra hizmetkârımı gönderip, ‹Git okları bul› diye buyruk vereceğim. Eğer özellikle ona, ‹Bak, oklar senin bu yanında, onları alıp buraya getir› dersem, gel. Yaşayan RAB'bin adıyla derim ki, güvenliktesin, tehlike yok. 22 Ama hizmetkâra, ‹Bak, oklar ötende› dersem, git; çünkü RAB seni uzaklaştırmıştır. 23 Birbirimizle yaptığımız antlaşmaya gelince, RAB sonsuza dek seninle benim aramda tanık olsun.›› 24 Böylece Davut tarlada gizlendi. Yeni Ay Töreni başlayınca, Kral Saul gelip yemeğe oturdu. 25 Her zamanki gibi duvarın yanındaki yerine oturmuştu. Yonatan karşısında^[1], Avner de yanında yerlerini aldılar. Davut'un yeriyse boş kaldı. 26 Ama Saul o gün bir şey söylemedi. ‹‹Davut'un başına birşey gelmiş olmalı. Dinsel açıdan kirli olsa gerek, evet dinsel açıdan temiz değildir›› diye düşündü. 27 Ertesi gün, ayın ikinci günü, Davut'un yeri yine boştu. Bunun üzerine Saul, oğlu Yonatan'a, ‹‹İşay'ın oğlu neden dün de, bugün de yemeğe gelmedi?›› diye sordu. 28 Yonatan, ‹‹Davut Beytlehem'e gitmek için benden ısrarla izin istedi›› diye karşılık verdi, 29 ‹‹ ‹Lütfen izin ver. Çünkü ailemizin kentte bir kurbanı var, ağabeyim orada bulunmamı buyurdu. Gözünde lütuf bulduysam gidip kardeşlerimi göreyim› dedi. İşte bu yüzden kralın sofrasına gelemedi.›› 30 Saul Yonatan'a öfkelenerek, ‹‹Seni sapık ve dikbaşlı kadının oğlu!›› diye bağırdı, ‹‹İşay'ın oğlunu desteklediğini bilmiyor muyum? Bu kendin için de, seni doğuran annen için de utanç verici. 31 Çünkü İşay'ın oğlu yeryüzünde yaşadıkça ne sen güvenlikte olabilirsin, ne de krallığın. Şimdi adam gönder, onu bana getir. O ölmeli!›› 32 Yonatan babası Saul'a, ‹‹Neden ölmeli? Ne yaptı ki?›› diye karşılık verdi. 33 Ama Saul Yonatan'ı öldürmek amacıyla mızrağını ona fırlattı. Böylece Yonatan babasının Davut'u öldürmeye kararlı olduğunu anladı. 34 Büyük bir öfkeyle sofradan kalktı ve ayın ikinci günü hiç yemek yemedi. Babasının Davut'u böyle aşağılamasına üzüldü. 35 Sabahleyin Yonatan Davut'la buluşmak üzere tarlaya gitti. Yanına bir uşak almıştı. 36 Uşağa, ‹‹Haydi koş, atacağım okları bul›› dedi. Uşak koşarken, Yonatan onun ötesine bir ok attı. 37 Uşak Yonatan'ın attığı okun düştüğü yere varınca, Yonatan, ‹‹Ok ötende!›› diye seslendi, 38 ‹‹Çabuk ol! Koş, yerinde durma!›› Yonatan'ın uşağı oku alıp efendisine getirdi. 39 Olup bitenden habersizdi. Olanları yalnız Yonatan'la Davut biliyordu. 40 Yonatan, silahlarını yanındaki uşağa vererek, ‹‹Al bunları kente götür›› dedi. 41 Uşak gider gitmez, Davut taşın güney yanından ayağa kalktı ve yüzüstü yere kapanarak üç kez eğildi. İki arkadaş birbirlerini öpüp ağladılar; ancak Davut daha çok ağladı. 42 Yonatan, ‹‹Esenlikle yoluna git›› dedi, ‹‹İkimiz RAB'bin adıyla ant içmiştik. RAB seninle benim aramda ve soylarımız arasında sonsuza dek tanık olsun.›› Bundan sonra Davut yoluna gitti. Yonatan da kente döndü.

English Standard Version

Jonathan Warns David

1 Then David fled from Naioth in Ramah and came and said before Jonathan, “What have I done? What is my guilt? And what is my sin before your father, that he seeks my life?” (1 Sa 1:19) 2 And he said to him, “Far from it! You shall not die. Behold, my father does nothing either great or small without disclosing it to me. And why should my father hide this from me? It is not so.” 3 But David vowed again, saying, “Your father knows well that I have found favor in your eyes, and he thinks, ‘Do not let Jonathan know this, lest he be grieved.’ But truly, as the Lord lives and as your soul lives, there is but a step between me and death.” (Yar 33:15; Rut 3:13; 1 Sa 1:26; 1 Sa 25:26; 2 Kr 2:2; 2 Kr 2:4; 2 Kr 2:6; 2 Kr 4:30)

Yar 33:15Rut 3:131 Sa 1:261 Sa 25:262 Kr 2:22 Kr 2:42 Kr 2:62 Kr 4:30

4 Then Jonathan said to David, “Whatever you say, I will do for you.” 5 David said to Jonathan, “Behold, tomorrow is the new moon, and I should not fail to sit at table with the king. But let me go, that I may hide myself in the field till the third day at evening. (Say 10:10; Say 28:11; 1 Sa 19:2; 1 Sa 20:18)

Say 10:10Say 28:111 Sa 19:21 Sa 20:18

6 If your father misses me at all, then say, ‘David earnestly asked leave of me to run to Bethlehem his city, for there is a yearly sacrifice there for all the clan.’ (1 Sa 9:12; 1 Sa 16:4; 1 Sa 20:18) 7 If he says, ‘Good!’ it will be well with your servant, but if he is angry, then know that harm is determined by him. (1 Sa 20:33; 1 Sa 25:17; Est 7:7) 8 Therefore deal kindly with your servant, for you have brought your servant into a covenant of the Lord with you. But if there is guilt in me, kill me yourself, for why should you bring me to your father?” (1 Sa 18:3; 1 Sa 20:16; 1 Sa 20:42; 1 Sa 23:18; 2 Sa 14:32; 2 Sa 21:7)

1 Sa 18:31 Sa 20:161 Sa 20:421 Sa 23:182 Sa 14:322 Sa 21:7

9 And Jonathan said, “Far be it from you! If I knew that it was determined by my father that harm should come to you, would I not tell you?” (1 Sa 20:7) 10 Then David said to Jonathan, “Who will tell me if your father answers you roughly?” 11 And Jonathan said to David, “Come, let us go out into the field.” So they both went out into the field. 12 And Jonathan said to David, “The Lord, the God of Israel, be witness!^[1] When I have sounded out my father, about this time tomorrow, or the third day, behold, if he is well disposed toward David, shall I not then send and disclose it to you? 13 But should it please my father to do you harm, the Lord do so to Jonathan and more also if I do not disclose it to you and send you away, that you may go in safety. May the Lord be with you, as he has been with my father. (Yşu 1:5; Yşu 1:17; Rut 1:17; 1 Sa 17:37; 1 Kr 1:37; 1 Ta 22:11; 1 Ta 22:16)

Yşu 1:5Yşu 1:17Rut 1:171 Sa 17:371 Kr 1:371 Ta 22:111 Ta 22:16

14 If I am still alive, show me the steadfast love of the Lord, that I may not die; 15 and do not cut off^[2] your steadfast love from my house forever, when the Lord cuts off every one of the enemies of David from the face of the earth.” (2 Sa 9:1; 2 Sa 9:3; 2 Sa 9:7; 2 Sa 21:7)

2 Sa 9:12 Sa 9:32 Sa 9:72 Sa 21:7

16 And Jonathan made a covenant with the house of David, saying, “May^[3] the Lord take vengeance on David’s enemies.” (Yşu 22:23; 1 Sa 25:22) 17 And Jonathan made David swear again by his love for him, for he loved him as he loved his own soul. (1 Sa 18:1; 1 Sa 18:3) 18 Then Jonathan said to him, “Tomorrow is the new moon, and you will be missed, because your seat will be empty. (1 Sa 20:5; 1 Sa 20:6; 1 Sa 20:25; 1 Sa 20:27)

1 Sa 20:51 Sa 20:61 Sa 20:251 Sa 20:27

19 On the third day go down quickly to the place where you hid yourself when the matter was in hand, and remain beside the stone heap.^[4] 20 And I will shoot three arrows to the side of it, as though I shot at a mark. 21 And behold, I will send the boy, saying, ‘Go, find the arrows.’ If I say to the boy, ‘Look, the arrows are on this side of you, take them,’ then you are to come, for, as the Lord lives, it is safe for you and there is no danger. (Rut 3:13; 1 Sa 20:3) 22 But if I say to the youth, ‘Look, the arrows are beyond you,’ then go, for the Lord has sent you away. (1 Sa 20:37) 23 And as for the matter of which you and I have spoken, behold, the Lord is between you and me forever.” (1 Sa 20:14; 1 Sa 20:42) 24 So David hid himself in the field. And when the new moon came, the king sat down to eat food. 25 The king sat on his seat, as at other times, on the seat by the wall. Jonathan sat opposite,^[5] and Abner sat by Saul’s side, but David’s place was empty. (1 Sa 20:18) 26 Yet Saul did not say anything that day, for he thought, “Something has happened to him. He is not clean; surely he is not clean.” (Lev 7:21; Lev 11:24; Lev 15:1) 27 But on the second day, the day after the new moon, David’s place was empty. And Saul said to Jonathan his son, “Why has not the son of Jesse come to the meal, either yesterday or today?” (1 Sa 20:25; 1 Sa 20:34) 28 Jonathan answered Saul, “David earnestly asked leave of me to go to Bethlehem. (1 Sa 20:6) 29 He said, ‘Let me go, for our clan holds a sacrifice in the city, and my brother has commanded me to be there. So now, if I have found favor in your eyes, let me get away and see my brothers.’ For this reason he has not come to the king’s table.” 30 Then Saul’s anger was kindled against Jonathan, and he said to him, “You son of a perverse, rebellious woman, do I not know that you have chosen the son of Jesse to your own shame, and to the shame of your mother’s nakedness? 31 For as long as the son of Jesse lives on the earth, neither you nor your kingdom shall be established. Therefore send and bring him to me, for he shall surely die.” 32 Then Jonathan answered Saul his father, “Why should he be put to death? What has he done?” (1 Sa 19:5) 33 But Saul hurled his spear at him to strike him. So Jonathan knew that his father was determined to put David to death. (1 Sa 18:11; 1 Sa 19:10; 1 Sa 20:7) 34 And Jonathan rose from the table in fierce anger and ate no food the second day of the month, for he was grieved for David, because his father had disgraced him. 35 In the morning Jonathan went out into the field to the appointment with David, and with him a little boy. 36 And he said to his boy, “Run and find the arrows that I shoot.” As the boy ran, he shot an arrow beyond him. 37 And when the boy came to the place of the arrow that Jonathan had shot, Jonathan called after the boy and said, “Is not the arrow beyond you?” (1 Sa 20:22) 38 And Jonathan called after the boy, “Hurry! Be quick! Do not stay!” So Jonathan’s boy gathered up the arrows and came to his master. 39 But the boy knew nothing. Only Jonathan and David knew the matter. 40 And Jonathan gave his weapons to his boy and said to him, “Go and carry them to the city.” 41 And as soon as the boy had gone, David rose from beside the stone heap^[6] and fell on his face to the ground and bowed three times. And they kissed one another and wept with one another, David weeping the most. 42 Then Jonathan said to David, “Go in peace, because we have sworn both of us in the name of the Lord, saying, ‘The Lord shall be between me and you, and between my offspring and your offspring, forever.’” And he rose and departed, and Jonathan went into the city.^[7] (1 Sa 1:17; 1 Sa 20:13; 1 Sa 20:15; 1 Sa 20:23)

1 Sa 1:171 Sa 20:131 Sa 20:151 Sa 20:23