1‘Listen to me, you who pursue righteousness and who seek the Lord: look to the rock from which you were cut and to the quarry from which you were hewn;2look to Abraham, your father, and to Sarah, who gave you birth. When I called him he was only one man, and I blessed him and made him many.3The Lord will surely comfort Zion and will look with compassion on all her ruins; he will make her deserts like Eden, her wastelands like the garden of the Lord. Joy and gladness will be found in her, thanksgiving and the sound of singing.4‘Listen to me, my people; hear me, my nation: instruction will go out from me; my justice will become a light to the nations.5My righteousness draws near speedily, my salvation is on the way, and my arm will bring justice to the nations. The islands will look to me and wait in hope for my arm.6Lift up your eyes to the heavens, look at the earth beneath; the heavens will vanish like smoke, the earth will wear out like a garment and its inhabitants die like flies. But my salvation will last for ever, my righteousness will never fail.7‘Hear me, you who know what is right, you people who have taken my instruction to heart: do not fear the reproach of mere mortals or be terrified by their insults.8For the moth will eat them up like a garment; the worm will devour them like wool. But my righteousness will last for ever, my salvation through all generations.’9Awake, awake, arm of the Lord, clothe yourself with strength! Awake, as in days gone by, as in generations of old. Was it not you who cut Rahab to pieces, who pierced that monster through?10Was it not you who dried up the sea, the waters of the great deep, who made a road in the depths of the sea so that the redeemed might cross over?11Those the Lord has rescued will return. They will enter Zion with singing; everlasting joy will crown their heads. Gladness and joy will overtake them, and sorrow and sighing will flee away.12‘I, even I, am he who comforts you. Who are you that you fear mere mortals, human beings who are but grass,13that you forget the Lord your Maker, who stretches out the heavens and who lays the foundations of the earth, that you live in constant terror every day because of the wrath of the oppressor, who is bent on destruction? For where is the wrath of the oppressor?14The cowering prisoners will soon be set free; they will not die in their dungeon, nor will they lack bread.15For I am the Lord your God, who stirs up the sea so that its waves roar – the Lord Almighty is his name.16I have put my words in your mouth and covered you with the shadow of my hand – I who set the heavens in place, who laid the foundations of the earth, and who say to Zion, “You are my people.” ’
The cup of the Lord’s wrath
17Awake, awake! Rise up, Jerusalem, you who have drunk from the hand of the Lord the cup of his wrath, you who have drained to its dregs the goblet that makes people stagger.18Among all the children she bore there was none to guide her; among all the children she brought up there was none to take her by the hand.19These double calamities have come upon you – who can comfort you? – ruin and destruction, famine and sword – who can[1] console you?20Your children have fainted; they lie at every street corner, like antelope caught in a net. They are filled with the wrath of the Lord, with the rebuke of your God.21Therefore hear this, you afflicted one, made drunk, but not with wine.22This is what your Sovereign Lord says, your God, who defends his people: ‘See, I have taken out of your hand the cup that made you stagger; from that cup, the goblet of my wrath, you will never drink again.23I will put it into the hands of your tormentors, who said to you, “Fall prostrate that we may walk on you.” And you made your back like the ground, like a street to be walked on.’
Isaiah 51
کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر
نجات دهندهٔ اورشليم
1خداوند میفرمايد: «ای كسانی كه میخواهيد نجات يابيد، ای كسانی كه چشم اميدتان به من است، سخنان مرا بشنويد. به معدنی كه از آن استخراج شدهايد و به صخرهای كه از آن جدا گشتهايد، توجه نماييد.2به اجدادتان ابراهيم و ساره فكر كنيد كه از ايشان بوجود آمديد. هنگامی كه ابراهيم را دعوت كردم او فرزندی نداشت و تنها بود، اما من او را بركت دادم و قوم بزرگی از او بوجود آوردم.3«من بار ديگر اسرائيل را بركت خواهم داد و خرابههای آن را آباد خواهم ساخت. زمينهای باير و بيابانهای خشک آن چون باغ عدن سرسبز خواهند شد. خوشی و شادمانی همه جا را پر خواهد ساخت، و شكرگزاری همراه با سرودهای شاد در همه جا به گوش خواهد رسيد.4«ای قوم من، به من گوش دهيد. من احكام و قوانين خود را صادر میكنم تا بوسيلهٔ آنها به قومهای جهان روشنايی ببخشم.5بزودی میآيم تا آنها را نجات دهم و با عدل و انصاف بر آنها حكومت كنم. سرزمينهای دور دست دنيا كه چشم به راه من هستند به قدرت من اعتماد خواهند كرد.6چشمان خود را به آسمان بدوزيد و به زمين زير پايتان نگاه كنيد، روزی خواهد آمد كه آسمان مانند دود، ناپديد خواهد شد و زمين همچون لباس، پوسيده خواهد شد و مردمش خواهند مرد. اما نجاتی كه من به ارمغان میآورم برای هميشه باقی خواهد ماند و عدالت من هرگز از بين نخواهد رفت.7«ای كسانی كه احكام مرا دوست میداريد و خوب را از بد تشخيص میدهيد، به من گوش كنيد. از سرزنش و تهمت مردم نترسيد؛8زيرا بيد، آنها را مانند لباس از بين خواهد برد و كرم، ايشان را همچون پشم خواهد خورد. اما عدالت من هرگز از بين نخواهد رفت و كار نجاتبخش من نسل اندر نسل باقی خواهد ماند.»9ای خداوند برخيز و با قدرتت ما را نجات ده همانگونه كه در گذشته ما را نجات دادی. تو همان خدايی هستی كه اژدهای رود نيل، يعنی مصر را نابود كردی.10تو دريا را خشک ساختی و راهی از ميان آن باز كردی تا قومی كه آزاد ساخته بودی از آن عبور كنند.11ای خداوند بگذار كسانی كه آزاد كردهای سرودخوانان و شادیكنان به اورشليم بازگردند. بگذار غم و اندوه آنان پايان يابد و خوشی و شادمانی جاودانی نصيبشان شود.12خداوند میفرمايد: «من هستم كه به شما تسلی میدهم و شما را شاد میسازم؛ پس چرا از انسان فانی میترسيد انسانی كه مانند گياه، خشک شده، از بين میرود؟13آيا مرا كه آفرينندهٔ شما هستم و زمين را بنياد نهادم و آسمانها را بر آن گسترانيدم، فراموش كردهايد؟ چرا دائم از ظلم و ستم انسانها میترسيد و تمام روز از خشم آنان میهراسيد؟14شما اسيران، بزودی آزاد خواهيد شد. ديگر در سياهچالها گرسنه نخواهيد ماند و نخواهيد مرد.15من خداوند، خدای شما هستم همان خداوند قادر متعال كه از ميان امواج خروشان دريا، راهی خشک برای شما پديد آورد!16من كه زمين را بنياد نهادم و آسمانها را برقرار ساختم، به اسرائيل میگويم: شما قوم من هستيد. من احكام خود را به شما دادهام و با دست خود شما را حفظ میكنم.»
پايان رنجهای اورشليم
17برخيز ای اورشليم، برخيز! به اندازهٔ كافی از كاسهٔ غضب خداوند نوشيدهای. آن را تا ته سر كشيدهای و سرگيجه گرفتهای.18كسی از ساكنانت باقی نمانده تا دستت را بگيرد و تو را راهنمايی كند.19بلای مضاعف بر تو عارض شده است؛ سرزمينت خراب شده و مردمانت از قحطی و شمشير به هلاكت رسيدهاند. ديگر كسی باقی نمانده تا تو را دلداری و تسلی دهد.20مردم تو مانند آهوانی هستند كه در دام صياد گير كرده باشند؛ آنها در كوچههايت افتادهاند و قدرت ندارند از جا برخيزند، زيرا خداوند غضب خود را بر آنها نازل كرده است.21اما ای مصيبتزدگان كه مست و گيج هستيد، اما نه از شراب، اكنون گوش دهيد.22خداوند، خدايتان كه مدافع شماست چنين میگويد: «من كاسهٔ غضب خود را كه باعث سرگيجهٔ شما شده از دست شما میگيرم و شما ديگر مجبور نخواهيد شد از آن بنوشيد.23كاسهٔ غضب خود را به دست كسانی خواهم داد كه بر شما ظلم میكنند و شما را وا میدارند در كوچهها دراز بكشيد تا شما را مانند خاک زمين لگدمال كنند.»