1You know, brothers and sisters, that our visit to you was not without results.2We had previously suffered and been treated outrageously in Philippi, as you know, but with the help of our God we dared to tell you his gospel in the face of strong opposition.3For the appeal we make does not spring from error or impure motives, nor are we trying to trick you.4On the contrary, we speak as those approved by God to be entrusted with the gospel. We are not trying to please people but God, who tests our hearts.5You know we never used flattery, nor did we put on a mask to cover up greed – God is our witness.6We were not looking for praise from people, not from you or anyone else, even though as apostles of Christ we could have asserted our authority.7Instead, we were like young children[1] among you. Just as a nursing mother cares for her children,8so we cared for you. Because we loved you so much, we were delighted to share with you not only the gospel of God but our lives as well.9Surely you remember, brothers and sisters, our toil and hardship; we worked night and day in order not to be a burden to anyone while we preached the gospel of God to you.10You are witnesses, and so is God, of how holy, righteous and blameless we were among you who believed.11For you know that we dealt with each of you as a father deals with his own children,12encouraging, comforting and urging you to live lives worthy of God, who calls you into his kingdom and glory.13And we also thank God continually because, when you received the word of God, which you heard from us, you accepted it not as a human word, but as it actually is, the word of God, which is indeed at work in you who believe.14For you, brothers and sisters, became imitators of God’s churches in Judea, which are in Christ Jesus: you suffered from your own people the same things those churches suffered from the Jews15who killed the Lord Jesus and the prophets and also drove us out. They displease God and are hostile to everyone16in their effort to keep us from speaking to the Gentiles so that they may be saved. In this way they always heap up their sins to the limit. The wrath of God has come upon them at last.[2]
Paul’s longing to see the Thessalonians
17But, brothers and sisters, when we were orphaned by being separated from you for a short time (in person, not in thought), out of our intense longing we made every effort to see you.18For we wanted to come to you – certainly I, Paul, did, again and again – but Satan blocked our way.19For what is our hope, our joy, or the crown in which we will glory in the presence of our Lord Jesus when he comes? Is it not you?20Indeed, you are our glory and joy.
1 Thessalonians 2
کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر
خدمت پولس در تسالونيكی
1برادران عزيز، شما خود میدانيد كه آمدن ما نزد شما چقدر مفيد و پرثمر بود.2آگاهيد كه پيش از آنكه نزد شما بياييم، در شهر«فيليپی» به سبب اعلام پيغام انجيل، چقدر با ما بدرفتاری كردند و چقدر زحمت ديديم. با اين حال، با وجود دشمنانی كه از هر طرف ما را احاطه كرده بودند، خدا به ما جرأت داد تا با دليری، همان پيغام را به شما نيز برسانيم.3پس ملاحظه میكنيد كه پيغام انجيل را نه با انگيزههای نادرست و مقاصد ناپاک بلكه با سادگی و خلوص نيت به شما رسانديم.4در واقع، خدا به ما اعتماد كرده تا به عنوان رسولان او، حقايق انجيل را اعلام نماييم. از این رو، ذرهای نيز پيغام خدا را تغيير نمیدهيم، حتی اگر به مذاق مردم سازگار نباشد؛ زيرا ما خدمتگزار خدايی هستيم كه از تمام نیتهای دلمان باخبر است.5خودتان آگاهيد كه ما هرگز سعی نكرديم با چربزبانی، توجه شما را به خود جلب كنيم؛ از روابطمان با شما نيز برای كسب منافع مادی استفاده نكرديم، خدا خودش شاهد است.6در ضمن، نه از شما و نه از هيچكس ديگر، انتظار احترام و تكريم نداشتيم، گرچه به عنوان رسولان مسيح، اين حق را به گردن شما داشتيم.7اما نه فقط از اين حق خود استفاده نكرديم، بلكه مانند يک مادر مهربان از شما مراقبت نموديم.8محبت و علاقهٔ ما نسبت به شما آنقدر زياد بود كه نه تنها پيغام خدا را، بلكه جانهای خود را نيز در اختيار شما گذاشتيم.9برادران عزيز، حتماً به ياد داريد كه با چه زحمتی، شب و روز كار میكرديم و برای امرار معاش عرق میريختيم، تا وقتی پيغام انجيل خدا را به شما میرسانيم، سربار كسی نباشيم.10شما خودتان شاهد هستيد، همچنين خدا نيز، كه رفتار ما با هر يک از شما، پاک و بیريا و بیعيب بوده است.11حتماً به خاطر داريد كه چگونه مانند يک پدر شما را نصيحت میكرديم،12و از شما میخواستيم كه زندگی و رفتارتان باعث خشنودی خدا گردد، خدايی كه شما را دعوت كرده تا در ملكوت و جلال او سهيم باشيد.13همچنين دائماً خدا را شكر میكنيم كه وقتی پيغام خدا را به شما اعلام نموديم، آن را سخنان انسانی نپنداشتيد، بلكه گفتههای ما را به عنوان كلام خدا پذيرفتيد، كه البته همينطور نيز هست. اين پيغام، وقتی به آن ايمان آورديد، زندگی شما را دگرگون كرد؛14و پس از آن، همان رنجها و مشكلاتی كه بر مسيحيان ساكن يهوديه وارد آمد، شما را نيز در برگرفت، زيرا شما از هموطنان خود همان جور و ستمی را ديديد كه ايشان از هموطنان يهودی خود ديدند.15ايشان انبيای پيشين و حتی عيسای خداوند را كشتند؛ اكنون نيز بیرحمانه ما را آزار میدهند. آنان هم با خدا مخالفند، هم با انسان؛16و میكوشند ما را از رساندن پيغام خدا به غيريهوديان منع كنند، زيرا میترسند ايشان نيز به نجات دست يابند. به اين ترتيب گناهان اين قوم روزبهروز سنگينتر میشود و سرانجام غضب خدا بر ايشان فرود خواهد آمد.
خبرهای دلگرم كننده تيموتائوس
17برادران عزيز، پس از آنكه مدتی از شما دور شديم گرچه دلمان هرگز از شما دور نشد بسيار كوشيديم كه بار ديگر شما را ببينيم.18به همين منظور بسيار مايل بوديم نزد شما بياييم، و من، پولس، بارها سعی كردم بيايم، اما شيطان مانع شد.19زيرا اميد و شادی و افتخار ما در زندگی، فقط شما هستيد. بلی، اين شما هستيد كه به هنگام بازگشت مسيح، در حضور او باعث خوشحالی ما خواهيد شد.20شما نشان پيروزی و شادی ما میباشيد.