Psalm 90 | New International Version

A prayer of Moses the man of God.

1 Lord, you have been our dwelling-place throughout all generations. 2 Before the mountains were born or you brought forth the whole world, from everlasting to everlasting you are God. 3 You turn people back to dust, saying, ‘Return to dust, you mortals.’ 4 A thousand years in your sight are like a day that has just gone by, or like a watch in the night. 5 Yet you sweep people away in the sleep of death – they are like the new grass of the morning: 6 In the morning it springs up new, but by evening it is dry and withered. 7 We are consumed by your anger and terrified by your indignation. 8 You have set our iniquities before you, our secret sins in the light of your presence. 9 All our days pass away under your wrath; we finish our years with a moan. 10 Our days may come to seventy years, or eighty, if our strength endures; yet the best of them are but trouble and sorrow, for they quickly pass, and we fly away. 11 If only we knew the power of your anger! Your wrath is as great as the fear that is your due. 12 Teach us to number our days, that we may gain a heart of wisdom. 13 Relent, Lord! How long will it be? Have compassion on your servants. 14 Satisfy us in the morning with your unfailing love, that we may sing for joy and be glad all our days. 15 Make us glad for as many days as you have afflicted us, for as many years as we have seen trouble. 16 May your deeds be shown to your servants, your splendour to their children. 17 May the favour* of the Lord our God rest on us; establish the work of our hands for us – yes, establish the work of our hands.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

دعای موسی، مرد خدا

1 ای خداوند، تو هميشه پناهگاه ما بودهای. 2 قبل از آنكه دنيا را بيافرينی و كوهها را بوجود آوری، تو بودهای. تو را ابتدا و انتهايی نيست. 3 انسان را به خاک برمیگردانی و میگويی: «ای خاكيان، به خاک تبديل شويد!» 4 هزار سال در نظر تو چون يک روز، بلكه چون يک ساعت است. 5 تو انسان را چون سيلاب از جای بر میكنی و میبری. زندگی او خوابی بيش نيست. او مانند گياهی است كه صبح میرويد و میشكفد ولی عصر پژمرده و خشک میشود. 7 بر اثر غضب تو ما رو به نابودی میرويم و خشم تو ما را پريشان و بیقرار ساخته است. 8 گناهان ما را در برابر چشمان خود گذاشتهای و هيچ خطای ما از ديد تو پنهان نيست. 9 روزهای زندگی ما بر اثر خشم تو كوتاه شده است و عمر خود را مثل يک خواب میگذرانيم. 10 عمر ما هفتاد سال است و اگر قوی باشيم، شايد به هشتاد سال برسد. ولی در طول اين مدت چيزی جز درد و رنج نصيب ما نمیشود. هر آن ممكن است عمرمان بسرايد و به عالم ديگر پرواز كنيم. 11 خداوندا، كيست كه بداند شدت خشم تو چقدر است؟ كدام يک از ما چنانكه بايد و شايد از تو میترسد؟ 12 به ما ياد بده كه بدانيم عمر ما چه زودگذر است تا در اين عمر كوتاه با خردمندی زندگی كنيم. 13 ای خداوند، تا به كی بر ما خشمگين خواهی بود. از خشم خود برگرد و بر بندگان خود رحم كن. 14 صبحگاهان ما را از رحمت خود بهرهمند گردان تا در تمام عمر خود شادمان باشيم. 15 به اندازهٔ سالهايی كه ما را ذليل و خوار ساختهای، ما را شاد و سرافراز گردان. 16 بگذار ما بندگانت بار ديگر اعمال شگفتانگيز تو را مشاهده كنيم. عظمت خود را بر فرزندانمان نمايان ساز. 17 خداوندا، ما را مورد لطف خود قرار بده و در تمام كارهايمان ما را بركت عطا فرما، بلی، در تمام كارهايمان ما را بركت عطا فرما!

Psalm 90 | New International Version کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

A prayer of Moses the man of God.

دعای موسی، مرد خدا