Psalm 137 | New International Version
1By the rivers of Babylon we sat and wept when we remembered Zion.2There on the poplars we hung our harps,3for there our captors asked us for songs, our tormentors demanded songs of joy; they said, ‘Sing us one of the songs of Zion!’4How can we sing the songs of the Lord while in a foreign land?5If I forget you, Jerusalem, may my right hand forget its skill.6May my tongue cling to the roof of my mouth if I do not remember you, if I do not consider Jerusalem my highest joy.7Remember, Lord, what the Edomites did on the day Jerusalem fell. ‘Tear it down,’ they cried, ‘tear it down to its foundations!’8Daughter Babylon, doomed to destruction, happy is the one who repays you according to what you have done to us.9Happy is the one who seizes your infants and dashes them against the rocks.
کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر
نوحهسرايی قوم اسرائيل در تبعيد
1كنار نهرهای بابل نشستيم و اورشليم را به ياد آورديم و گريستيم.2آنان كه ما را اسير كرده و تاراج نموده بودند از ما خواستند از سرودهای اورشليم بخوانيم و ايشان را شاد سازيم. اما ما بربطهای خود را بر درختان بيد آويختيم، زيرا چگونه میتوانستيم در ديار غريب سرود خداوند را بخوانيم؟5ای اورشليم، اگر تو را فراموش كنم، دست راست من از كار بیفتد تا ديگر بربط ننوازم؛6اگر از فكر تو غافل شوم و تو را بر همهٔ خوشيهای خود ترجيح ندهم، زبانم لال شود تا ديگر سرود نخوانم.7ای خداوند، به ياد آور روزی را كه اورشليم محاصره شده بود و ادوميان فرياد برمیآوردند: «شهر را آتش بزنيد و آن را با خاک يكسان كنيد!»8ای بابل، تو ويران خواهی شد! متبارک باد آنكه همان بلايی را كه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بياورد.9سعادتمند باد كسی كه كودكان تو را بگيرد و آنها را بر صخرهها بكوبد!
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Nutzererfahrung bieten zu können.