1In those days Hezekiah became ill and was at the point of death. The prophet Isaiah son of Amoz went to him and said, ‘This is what the Lord says: put your house in order, because you are going to die; you will not recover.’2Hezekiah turned his face to the wall and prayed to the Lord,3‘Remember, Lord, how I have walked before you faithfully and with wholehearted devotion and have done what is good in your eyes.’ And Hezekiah wept bitterly.4Then the word of the Lord came to Isaiah:5‘Go and tell Hezekiah, “This is what the Lord, the God of your father David, says: I have heard your prayer and seen your tears; I will add fifteen years to your life.6And I will deliver you and this city from the hand of the king of Assyria. I will defend this city.7‘ “This is the Lord’s sign to you that the Lord will do what he has promised:8I will make the shadow cast by the sun go back the ten steps it has gone down on the stairway of Ahaz.” ’ So the sunlight went back the ten steps it had gone down.9A writing of Hezekiah king of Judah after his illness and recovery:10I said, ‘In the prime of my life must I go through the gates of death and be robbed of the rest of my years?’11I said, ‘I will not again see the Lord himself in the land of the living; no longer will I look on my fellow man, or be with those who now dwell in this world.12Like a shepherd’s tent my house has been pulled down and taken from me. Like a weaver I have rolled up my life, and he has cut me off from the loom; day and night you made an end of me.13I waited patiently till dawn, but like a lion he broke all my bones; day and night you made an end of me.14I cried like a swift or thrush, I moaned like a mourning dove. My eyes grew weak as I looked to the heavens. I am being threatened; Lord, come to my aid!’15But what can I say? He has spoken to me, and he himself has done this. I will walk humbly all my years because of this anguish of my soul.16Lord, by such things people live; and my spirit finds life in them too. You restored me to health and let me live.17Surely it was for my benefit that I suffered such anguish. In your love you kept me from the pit of destruction; you have put all my sins behind your back.18For the grave cannot praise you, death cannot sing your praise; those who go down to the pit cannot hope for your faithfulness.19The living, the living – they praise you, as I am doing today; parents tell their children about your faithfulness.20The Lord will save me, and we will sing with stringed instruments all the days of our lives in the temple of the Lord.21Isaiah had said, ‘Prepare a poultice of figs and apply it to the boil, and he will recover.’22Hezekiah had asked, ‘What will be the sign that I will go up to the temple of the Lord?’
کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر
بيماری و شفای حزقيای پادشاه
1؛ در آن روزها حزقيا سخت بيمار شد و نزديک بود بميرد. اشعيای نبی (پسر آموص) به عيادتش رفت و از جانب خداوند اين پيغام را به او داد: «وصيتت را بكن، چون عمرت به آخر رسيده است؛ تو از اين مرض شفا نخواهی يافت.»2حزقيا صورت خود را به طرف ديوار برگردانيد و نزد خداوند دعا كرده، گفت:3«خداوندا، به خاطر آور چقدر نسبت به تو وفادار و امين بودهام و چطور سعی كردهام مطابق ميل تو رفتار كنم.» سپس بغض گلويش را گرفت و به تلخی گريست.4پيش از آنكه اشعيا قصر را ترک كند خداوند بار ديگر با او سخن گفت و فرمود:5«نزد حزقيا رهبر قوم من برگرد و به او بگو كه خداوند، خدای جدت داوود دعای تو را شنيده و اشكهايت را ديده است. او پانزده سال ديگر بر عمر تو خواهد افزود.6او تو را و اين شهر را از چنگ پادشاه آشور نجات خواهد داد.»7اشعيا به او گفت: «برای اينكه بدانی سخنانی را كه خداوند به تو گفته، انجام خواهد داد، او علامتی به تو میدهد.8آن علامت اين است كه خداوند سايهٔ ساعت آفتابی آحاز را ده درجه به عقب بر میگرداند.» پس سايهٔ آفتاب ده درجه به عقب برگشت.9وقتی حزقيای پادشاه از بيماریای كه داشت شفا يافت اين شعر را سرائيد:10فكر میكردم در بهار عمر خويش زندگی را بدرود خواهم گفت، و به دنيای مردگان خواهم شتافت.11فكر میكردم در اين دنيای زندگان ديگر هرگز خداوند را نخواهم ديد و نگاهم بر هيچ انسانی نخواهد افتاد.12مانند خيمهٔ شبانان كه پائين میكشند و جمع میكنند، حيات من فرو میريخت؛ همچون پارچهٔ دستباف كه از دستگاه بافندگی جدا میكنند، رشتهٔ عمرم پاره میشد.13تمام شب ناله و زاری میكردم، گويی شيری دندههايم را خرد میكرد؛ فكر میكردم خدا جانم را میگيرد.14صدايم به زحمت شنيده میشد، مانند قمری میناليدم. از بس به آسمان چشم دوخته بودم، چشمانم ضعيف شده بود. دعا كردم كه خداوند كمكم كند.15چه بگويم كه خداوند مرا بدين روز انداخته بود. از تلخی جان، خواب از چشمانم رفته بود.16ای خداوند، تنبيه تو مفيد است و به انسان حيات میبخشد. تو مرا سلامتی و شفا بخشيدی تو عمر دوباره به من دادی.17بلی، به نفع من شد كه اين همه زحمت ديدم. زيرا تو مرا محبت كردی، از مرگ نجاتم دادی و همهٔ گناهان مرا بخشيدی و فراموش كردی.18كسی در دنيای مردگان نمیتواند تو را تمجيد كند، و يا به وفاداريت توكل كند.19زندگانند كه تو را ستايش میكنند، چنانكه من امروز تو را سپاس میگويم. بلی، زندگانند كه برای فرزندان خود تعريف میكنند كه تو امين و وفادار هستی.20خداوندا، تو مرا شفا دادی، و من در تمام روزهای عمرم تو را با سرود ستايش خواهم كرد.*21پس اشعيا به افراد حزقيای پادشاه گفت كه مقداری انجير بگيرند و آن را له كرده، روی دمل حزقيا بگذارند و او شفا خواهد يافت.22سپس حزقيای پادشاه پرسيد: «برای اينكه ثابت شود كه خداوند مرا شفا خواهد داد و من خواهم توانست به خانهٔ خداوند بروم او چه نشانهای به من میدهد؟»*
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Nutzererfahrung bieten zu können.